KEBABREPORTERS

Een bijdrage van: De Ulsterse Kebabber

Het is hier waar men in ‘Olland ons Belgen noemt en in Belgen noemen ze ons ‘Ollanders (ja, zonder de h). Het is dan ook niet vreemd mocht je nog nooit van dit kleine strookje land gehoord te hebben, wat zich Zeeuws-Vlaanderen noemt. Dat het je nog meer verbaast dat ze hier Kebab hebben, zal mij niet verbazen.  Gezien we daar toch niet echt om bekend staan. Mosselen, dat is wat je hier eet in de zomer. Dat je dan ook goede Kebab hier vindt is al helemaal mooi. Om overigens nog wat vooroordelen uit de lucht te halen, nee we hebben hier echt auto’s en geen boten. Nee met een trein kan je het niet bereiken, dat klopt dan wel weer.  En nogmaals, we zijn geen Belgen!

[Lees verder →]

Het plan was om samen met mevrouw “ik wil je billen zien” Bert flink te gaan staan daggeren op zak maar lekker door van Def “de goeiste” Rhymes. Helaas bleken we voor het verkeerde podium te staan en konden we aan de eerste klanken van de stem van Ilse de Lange niet ontkomen. We maakten ons onmiddellijk uit de voeten alsof er een tsunami op ons af kwam. Dit gebeurde afgelopen 5 mei op het bevrijdingsfestival wat ik zoals altijd in Wageningen vier. Deze teleurstelling moest uiteraard snel verwerkt worden en ik stelde voor om een broodje kebab te gaan eten. De eerste tent waar we langs liepen was Cleopatra. Het jaar ervoor heette deze tent nog Luxor en had ik hier een soort van ontplofte frikandel gekregen. Kijken of het met de nieuwe naam en eigenaar erop vooruit was gegaan.

[Lees verder →]

Uit tunnels schietende treinen. Opstijgende raketten. Jodelende Heidi’s. Paddestoelwolken. Slechte metaforen voor het hoogtepunt. Of voor de vreugde die ik voelde toen ik een nieuwe tent in Utrecht ontdekte. Eentje die nog niet door Bert beschreven is. Of Delicatesther. Toegegeven; het is geen speld in een hooiberg. Of een klavertje vier in een klaverveld. Maar toch : vreugde. Deze was voor mij!

Helaas werden alle slechte metaforen geen werkelijkheid. Goh, zou het soms maandag zijn? Hoewel deze tent een bakkerij is viel het brood me tegen. Heb beter brood gehad, en ook beter geroosterd brood. Kwestie van smaak, natuurlijk, maar van mij mag het brood knapperiger. Er hingen ouderwets twee rollen, kip en lam. Drie maal raden welke ik bestelde? Ehh, nou ja, geen, gewoon een broodje kebab. Stom, vreesde ik. Onterecht; ik kreeg keurig lamskebab, van de standaard rol. Of we het dan ook echt over lamsvlees mogen hebben laat ik even in het midden. [Lees verder →]

Een verhaal van Bert en Bob

“Bert, vind je dat we hier een verslag van kunnen schrijven?”
“Ik vind van wel pa, hij adverteert met kebab.”
“Maar we hebben helemaal geen kebab gegeten!”
“Kan wezen, maar we hebben voldoende ons best gedaan.”

[Lees verder →]

(Excuses voor de wat onscherpe foto’s; telefoon en ik waren het niet met elkaar eens wat er nou echt belangrijk was)

Na Amersfoort bezocht te hebben tijdens ons kebuitje laatst, vertrokken Jan en ik naar Apeldoorn. Allebei met vooroordelen. Jan zonder kennis van zaken, ik wist daar aan tegen nog dat Bob Kepap er vroeger werkte en dat ik er een leuk dagje gehad heb als kind zijnde. Verdere details had ik niet meer, en ik had dus ook een soort… ja… Lelystad-achtig beeld van Apeldoorn. Bij deze dus mijn excuses, Apeldoorners, jullie stad ownt.

[Lees verder →]