Biarritz – Eche Ona

de beste foto…

Een paar weken terug was ik met mn eega in Frankrijk, een land dat me niet een, twee, drie bevalt.
Per Thalys (king) en TGV (toy) kwamen we na negen uur reizen aan in Biarritz, vlakbij de Spaanse grens.
Een dorp voor surfers en rijkelui, vrij pittoresk en toeristerig.
Een vriend van me noemde het het ‘Zandvoort van Frankrijk’ en daar zat hij niet erg ver vanaf.

Er zijn best wat coole zaken te vinden in Frankrijk, zoals chips die we hier niet rocken en enorme flessen bier, maar ook vreemde shit als een kakker met een koelkast en hele smerige magnetrontosti’s die je nog niet aan je hond zou geven.
We liepen wat door het dorp, dronken her en der een glaasje en terwijl mn vriendin zich met moeite door de golven zwoegde met haar surfplank, las ik een kutboek van die dude van de Da Vincicode.
Digital Fortress…geen aanrader.
Na verloop van tijd ontdekte ik toch echt het gezochte woord op een banier van een eetgelegenheid.
Tijdens het flaneren zag ik in mn ooghoek ‘kebab viande halal’ staan en gilde mn innerlijk: “De plicht roept!”.
Eche Ona (met swastikalogo dat bij Baskenland hoort) bevindt zich middenin het centrum van Biarritz, tegenover het casino, niet te missen.
De vraag is natuurlijk of deze tent de moeite van het bezoeken waard is.
Die vraag zal ik in de komende minuut beantwoorden, je hoeft er dus niet zelf heen. Stel je voor.
Buiten dat je dan niet naar Frankrijk hoeft af te reizen voor kebab, hoef je ook niets mee te maken met die rare arrogante teringlijers dat het zijn daar in dat over het paard getilde stinkland.
Ga gewoon opzij op de stoep als ik eraankom…STEP ASIDE BUTCH! Waarom blijven ze gewoon met zn vieren nasst elkaar lopen, ben ik van lucht? Piss de hel off!
Zo, dat is eruit.
Ik bestelde een broodje kebab. Natuurlijk geen Turks brood of zelfs een minne pita, in Frankrijk gaat alles per baguette.
Een baguette kebab, klinkt best goed.
Voor degenen die dit oord niet kennen; ze gooien hier gerust patat op je brood. Broodje hamburger met patat, broodje patat, broodje poep.
Het zal wel allemaal.
Ik kreeg mn baguette kebab vol patat en ging op een bankje zitten om er eens goed in te duiken.
Nadat er hard gegeten moest worden om door de pommes frites heen te komen, waarbij de vele mussen me een handje hielpen, stuitte ik op vlees.
Wat moet ik hier nou van zeggen? Het was vlees, zover kom ik wel…misschien had ik wel de hele ervaring vermoord door er, uit wantrouwen jegens fransen, samuraisaus bij te vragen.
Tja, straks zit ik met een broodje zonder bite en dat laat ik me niet gebeuren. Ook niet in dat vermaledijde Frankrijk.
Beetje sla, tomaatje, klodder samurai en een paar streepjes vlees die sowieso niet van een rol afkwamen. Ik heb er namelijk geen kunnen ontdekken.
Ik moet zeggen; ik at dit broodje kebab zodat dit report er zou komen. Ik kan nergens meer heen zonder te zoeken naar kebab. Het lot van een reporter, het lot van ons allen hier op de site; we zijn allemaal vlees, saus, groenvoer en (Turks) broodminded geworden en moeten en zullen vreten, schrijven en conclusies trekken! Wat een leven!
Broodje op….oordeel?
Frankrijk zal mij niet meer op bezoek krijgen. Dat heeft niets met de baguette kebab te maken, het heeft te maken met het bezoek aan San Sebastian in Spanje dat me er van bewust maakte hoe leuk Spanje is, hoe lekker de biertjes smaken als ze maar een euro kosten aan de boulevard en als meer dan vier op de tien vrouwen er lekker uitzien op straat.
Nou viel dat wel mee hoor, maar alsnog…”Rare jongens, die Fransen” zou Asterix zeggen als ie even verderop geboren zou zijn.
Als laatste nog een zoekplaatje voor jullie…there you go!
Ik kan bijna niet wachten tot Griekenland, waar de pitas gyros en de bergen vlees mn naam nu al scanderen, terwijl het nog een maand duurt voor we aan de bak kunnen daar!