KEBABREPORTERS

Ik zit er niet lekker in de laatste tijd. Geen idee waar het door komt, maar ik sta een beetje stil.
Qua kebab dan.
Bevind me veelal in dezelfde sferen, dezelfde spots en kom langs dezelfde plekken om te nassen.
Haarlemmerstraat ’s nachts, met Willy D. Bij eindpunt lijn 10 daaro, bij die Palestijnse strijders met hun anti-Israelpropaganda op de balie.
Je kent ’t wel…ze weten bijna vanzelf waarvoor je komt. [Lees verder →]

Nog steeds op een missie om Bert zijn ongelijk te bewijzen, en mijn maag tevreden te stellen werd ik gelokt door de mooie foto. Nee, dat is trouwens niet waar. Ik werd gelokt door de schreeuwende lichtbak aan de gevel, en het feit dat deze zaak nog niet aan Bert’s niets ontziende honger ten prooi was gevallen. Maar toen ik de zaak naderde zag ik op een promotiefoto die de zaak siert een pepertje. Op een broodje kebab. Zou het dan toch? [Lees verder →]

Kebabreporters zijn vleesliefhebbers, dat moge duidelijk zijn. Maar wat voor een vlees? Is er een duidelijk onderscheid te ontdekken in de kebab-eter voorkeur? Worden bepaalde soorten vlees boven de andere verheven als zijnde übervleesch?
[Lees verder →]

Competitie. Of het nou onderling is of gezond. Maakt niet uit, het blijft competitie. En zet je aan tot dingen die je niet van plan was. Zo was ik niet van plan nog Nederlandse kebab (voor zover je sowieso van Nederlandse kebab kunt spreken, komt het niet bijna allemaal uit een Duitse fabriek?) te gaan eten de komende weken. Maar de opmerking van Bert op mijn laatste Utrechtse report (“HAHAHAHA… ik heb alleen de echte baggertenten over gelaten”) en het feit dat hij een tent geprobeerd heeft die ik graag zelf nog had willen bezoeken (deze dus) deed mij anders besluiten. Eerlijk toegegeven : met dank aan mijn werkgever, die besloot dat mijn klus in Utrecht een week langer diende te duren. Mooie kans om te gaan onderzoeken of ik Bert op zijn eigen karakteristieke manier kon gaan uitlachen. Niet dat ik aan Bert twijfel, maar het zou zo mooi zijn. Niet de twijfel, wel het uitlachen. [Lees verder →]

Afgelopen zaterdag ben ik op familiebezoek geweest. Althans dat was de bedoeling. De medewerkers van de apenheul hebben mij geprobeerd te overtuigen dat de ransaap niet bestaat. Volgens mij zijn er miljoenen en is hun aantal nog steeds groeiende. Na het bezoek van deze dierentuin moest er een happie gegeten worden. Daarvoor reden we naar het centrum van Apeldoorn. Jan en Deli waren hier tijdens hun minitour namelijk net niet meer aan een zaak genaamd Mcdöner toegekomen. Waar anderen stoppen ga ik verder!

[Lees verder →]