Station München Oost; Döner – Pizza – Drinken

Een tijdje terug zaten Brommert, Vriendin nummer B en ik in de trein om daar ruim 20 uur te zitten wachten tot wij op ons feestelijke eindpunt aankwamen; Boedapest. Het was namelijk tijd voor het beste festival van allemaal; Sziget. Voor Brommert en mij was het niet de eerste keer dat we dit magische eiland aan zouden doen, maar het was wel de eerste keer dat we er zouden proberen te komen met de trein.

Nu had je om te beginnen drie keuzes als het om de trein ging. Je kon kiezen voor een simpele zitplaats, die wij hadden aangeschaft, een slaapplaats of een plaats in de beruchte party trein. Nu klinkt dat laatste wel leuk, maar het was duurder dan het daadwerkelijke festival zelf, plus dat je dan rekening moet houden met het feit dat je kapot bent tegen de tijd dat je nog aan het festival moet beginnen. De gewone zitplaatsen voor ons dus. Dat hebben geweten! Na een uur of 5 zit je echt niet meer comfortabel. Als je eindelijk aan slapen toe komt wil je alles en iedereen kapot en of afmaken die jouw ruimte in beslag neemt (lees; iedereen, je zit met zijn zessen in een coupé). Enig voordeel was het feit dat ook de ‘gewone’ zittrein een bar had. Twee jongens die ik daar ontmoette waren het jaar ervoor met de party trein gegaan en vertelde me dat het enige verschil is dat de party trein een grotere bar heeft. Ah. Prima. Al feestend proberen wij het feit te verdringen dat wij op enig moment weer in die martelwerktuigen moeten gaan proberen uit te rusten, en racen wij door Duitsland.

Na de reis al een tijdje goed zat te zijn wordt er door onze vrolijke omroeper meegedeeld dat we tijd hebben voor een pauze van enkel 20 minuten in München Oost. We mochten de trein uit op eigen risico, en 20 minuten was echt het volstrekte maximum. We komen aan in München en racen het station door. Aldaar vinden we een pin automaat waar ik vrijwel onmiddellijk vooraan een hele lange rij sta. Terwijl ik sta te pinnen komt er een kerel op me af die ik in de trein richting Amsterdam al gesproken had. Hij geeft me zijn pas en pincode en vraagt me voor hem te pinnen in ruil voor wat bier. Afin, deze jongen zal nu altijd bekend bij me staan als 2463. Na gepind te hebben draai ik mij om, en wat schetst mijn verbazing? Jawel; een kebab zaak! Hoe hij heet weet ik niet. Er stonden letters op de gevel, ik ging er van uit dat dat de naam zou zijn, maar de foto’s terug kijkend blijkt er “Döner – Pizza – Drinken” in het Duits te staan.

Honger als ik heb loop ik die kant op. Het probleem met het vooraan staan bij de ene rij is dat je vervolgens achteraan staat bij de tweede rij. Met enkel 10 minuten te gaan tot de trein weer zal vertrekken krijg ik het flink benauwd. Maar honger heb ik, en in de trein wachten mij alleen bolletjes kaas en een appel, dus ik blijf koppig staan. Ik zie op hun kaart dat ze verscheidene vormen van kebab aanbieden. Recht toe recht aan kebab, kebab met feta, Oosterse kebab, de mogelijkheden zijn eindeloos. Ik zie ook dat het vlees heerlijk gestapeld is, in plaats van een lijm product, en de groenten zien er fris en smakelijk uit. Het vlees wordt met een vleesschaafmachine van de rol afgesneden en direct op de broodjes gedaan. Het is druk. Gelukkig werken de mensen achter de balie als een soort Tazmanian devils en al gauw mag ik toch echt een broodje bestellen. Ik ben ondertussen al hardop aan het bespreken wat ik ik van het geheel vind waarop een festivalganger besluit zich te bemoeien met mijn commentaar. Hij wil me de Döner Company aanraden. Snel vertel ik hem dat ik weet waar ik het over heb en dat hij kebabreporters maar eens moet checken als hij ook over kebab wil kunnen praten. Hij knikt bemoedigend en laat me verder met rust (heerlijk, machtsmisbruik!).

Al gauw neem ik mijn broodje in handen en ik en mijn vrienden racen weer terug naar de trein. We hebben het gehaald! Al was het alleen maar omdat hij vervolgens ruim een uur stil blijft staan op datzelfde station, maar dat terzijde.
Het broodje is mijn persoonlijke favoriet geworden. Het brood is een heerlijk vers bolletje. Het vlees is lekker gekruid. Wat afgekoeld, maar gezien het feit dat er 100 hongerige Nederlanders voor de zaak stonden te wachten kan ik het ze vergeven. De sla, tomaat en ui zijn inderdaad heerlijk vers. De knoflooksaus is zelf gemaakt, met een heerlijke yoghurt smaak. En iets waar ik persoonlijk om stond te springen (hoewel Brommert juist een omgekeerde emotie vertoonde), is het feit dat ze het geheel besprenkeld hebben met een hoeveelheid versgemalen chilipeper. De verdeling was fantastisch. Bij iedere hap kreeg ik een mondvol vlees, groenvoer en saus. Heer-lijk. Denkend aan Dour kijk ik ook naar deze kebabber, maar deze lijkt het zeer naar zijn zin te hebben. Duidelijk een verbetering. Ook onze coupé-genoten besluiten zich te bemoeien met het geheel en beginnen over zaken waar je lekkere Turkse pizza kan halen. Zucht…

Een kleine tien uur later zijn we eindelijk aangekomen in Budapest. Sziget werd fantastisch. Bij gebrek aan kebabreporters t-shirts hebben we maar op andere manieren reclame gemaakt. Na ruim een week van intens genieten gaan wij met een volledig afgeragd lichaam en een voldane geest weer richting het station. Weer die pokke trein in. Eén groot voordeel; we stopten weer in München Oost…