Antalya Kebab, Boedapest

Vorig jaar ging ik voor de derde keer in mijn leven naar Sziget. Dit was mijn eerste keer in Boedapest in mijn capaciteit als kebabreporter en hoewel ik toen onderweg naar Sziget en eenmaal in de stad ook een report geschreven heb moest ik nog groeien in mijn (kebab)rol als een der profeten in de sectie dood vlees in een broodje. Omdat ik in de tussentijd Vriendin nummer B ook al redelijk bekeerd had tot het schrijven en Jan Beton mij voor het eerst zou vergezellen naar dit festival werd al gauw besloten tot een minitour in Boedapest. Wij waren immers hungry in Hungary (ja sorry, moest).

Ook al was dit mijn vierde keer in de stad en hadden wij door het kopen van een citypass gratis gebruik van het openbaar vervoer gedurende ons verblijf, wist geen van ons waar we de kebab zouden moeten gaan vinden. Zoals de meeste lezers inmiddels wel bekend zal zijn hebben kebabzaken vaak de neiging elkaar redelijk op te zoeken en moet je een beetje weten in welke wijk je moet zijn. Op goed geluk pakten wij de HEV richting Magrit Híd, dezelfde halte waar op een paar minuten lopen een heerlijk Hongaars badhuis te vinden is. Het voorgaande jaar had ik daar al een tent gerecenseerd en ik wist dat daar niet al te veel nieuws te vinden was, maar dit was natuurlijk een uitstekend excuus om wat te zwemmen en in de sauna te vertoeven om ons mentaal en fysiek voor te bereiden op de komende tour. Daarnaast was er in mijn jaar afwezigheid ook een nieuwe tramlijn gebouwd die ons vanaf Magrit Híd langs allerlei belangrijke punten in de stad kon brengen.

Eénmaal redelijk in het centrum aangekomen liepen wij door naar de Visegrádi Utca (Utca zijnde ‘straat’), niet te verwarren met vissengraten straat, want wat wij hier snel zouden ontvangen had niets te maken met dood zwembeest.
Wij liepen hier een zaak genaamd Antalya Kebab tegen het lijf. Een vrolijke, oranje gekleurde zaak met een redelijk groot terras aan de kant van de weg.
De zaak had een raam aan de straatkant vanwaar je kon bestellen. Binnen stonden hele vrolijke Hongaarse Turken die ons voor 650 HUF (omgerekend ongeveer €2,40) van een broodje wilden voorzien. We hadden de keuze uit kipkebab en runderkebab. Hoewel de kiprol er daadwerkelijk beter uit zag gingen we collectief voor de runderkebab. Jan riep nog wat zorgelijk dat we misschien beter voor de andere rol hadden kunnen gaan (HA! betrapt!) omdat de runderrol er wat… onaangenaam uit zag. De rol bloedde zelfs. Maar gezien de vrolijke uitbaters, de prachtige kleurrijke saladebar en het feit dat als we de keuze hebben we echt niet voor de kip gaan, zetten we deze zorg maar aan de kant. Hoewel we expliciet om een broodje hadden gevraagd greep de kebabber een dürüm. Nu heb ik er persoonlijk niets tegen, maar het was gezien de bestelling wat jammer. De dürüm werd even langs de vettige rol gewreven en tegen de vlammende gril aan gehouden alvorens gevuld te worden met een behendigheid waar je ‘u’ tegen zegt. Het bloedende vlees werd nog even geflambeerd alvorens afgesneden te worden, iets waar de hele groep collectief ‘oeh’ en ‘aah’ om riep. Vervolgens kwam de universele ‘everything?’ vraag, die wij beaamden.
Na alles in elkaar te flansen kregen wij het product op een bordje geserveerd en konden wij plaatsnemen op het terras. Het feit dat we de HongaarTurken nog even bedankten in gebrekkig Hongaars werd met veel enthousiasme ontvangen.

En toen kwam het. Deze dürüm kebab; de kebabaanse verassing van 2011. Deze, uitmuntende, tongstrelende, Boedapestverheffende, intense ervaring die de Antalya Kebab heette. Het rundervlees was, jawel; biefstuk. BIEF. STUK. Het feit dat de rol bloedde was geen slecht, maar een uitstekend teken. Heerlijk gekruide, malse biefstuk, vergezeld door een zelfgemaakte knoflooksaus, goede sambal, en een konijnenvoer van een kleurenvariëteit waar Skittels jaloers op mogen zijn.
Terwijl we deze orgastische culinaire ervaring tot ons namen kwam het gevecht over wie deze zaak en haar hemelse product mocht gaan recenseren. Zelfs met het idee ‘Dappermarkt stilo schrijven we gewoon allemaal een stuk!’ werd gespeeld. Gelukkig was ik degene met de voicelog en foto’s, dus ik claimde de overwinning.

En na dit alles geschreven te hebben pakte ik de voicelog er pas bij. Toevoegende info: het groenvoer bestond uit rode en witte kool, augurk, tomaat en sla. De knoflooksaus was wat druiperig en kijkende naar de vloerbedekking onder het terras hadden meer mensen daar last van. De sambal was lekker pittig, maar er had meer op gemogen. Verder was het lastig de voicelog te volgen omdat hij permanent onderbroken werd door zowel Jan, #B als ik met opmerkingen als: “Oh!” “Jezus, echt lekker!” “Mmm, die witte saus is lekker zuur!” “Fuck, het interesseert me niet eens dat het geen lam is.” “Nee mij ook niet.” “Lekkere kruiden!” “FUCKING BIEFSTUK!”… en zo voorts. Jan ging zelfs zo ver dat dit broodje de nieuwe no. 1 plek op zijn voorkeurslijst mocht innemen.

Vol trots plakten we onze laatste ‘We <3 Kebab’ sticker op de zaak en begon de discussie of we er nog één zouden bestellen of op zoek zouden gaan naar een tweede zaak.
Oftewel; kebabliefhebbers, mochten jullie ooit in Boedapest geraken, zoek deze tent op. Anders zoek ik jullie op en maak ik kebab van je.