Anyam Pitája, Sziget festival, Boedapest

Bijdrage door Vriendin nummer B

Je bent een neger of je bent het niet. Zo simpel kan het af en toe zijn. Zo ook op Sziget, het godse fantastische festival in Boedapest, Hongarije waar ik een dag of tien vertoefde in het gezelschap van Delicatesther en Jan Beton. Het was aldaar dat wij, gemotiveerd als we zijn, op zoek gingen naar kebab. Tijdens onze tour kwamen we gezamenlijk langs Antalya en Szeráj, maar er restte ons als reporters nog één verslag. Van een tent die uitsluitend kipdöner verkocht.
Nu moge het duidelijk zijn dat geen enkele zichzelf respecterende kebabliefhebber kip ziet als een volwaardig alternatief voor rund of lam. Een tent met alleen kipdöner is dan ook nauwelijks een kebabzaak te noemen. Zoals één ei geen ei is, is kip geen kebab. Of zoiets. Echter, vakantie of niet, de plicht riep en dus moest iemand het doen. De besluitvorming verliep als volgt, geschreeuwd boven de klanken van een drum ‘n bass bandje waarvan de naam mij ontschoten is.

“B! ER IS NOG EEN TENT! MAAR ZE VERKOPEN ALLEEN MAAR KIP!”
“JA?”
“….. *betekenisvolle stilte*”
“JA?!”
“NOUJA, JIJ BENT EEN NEGER.”
“……shit.”

En zo geschiedde. In navolging van mijn door ras ingegeven voorliefde voor gevogelte zou ik mij overgeven aan de zogenoemde zaak-met-alleen-maar-kip. Toch duurde het nog een paar dagen na deze dialoog totdat ik daadwerkelijk tot mijn werkbezoek kwam. In feite gebeurde dat pas toen ik op weg was naar één van de grootste uitdagingen van mijn leven: de King Kong Burger.
Nu is de King Kong Burger een walgelijk groot gevaarte met drie dubbeldikke hamburgers van ieder tweehonderd gram, anderhalve tomaat, een halve krop sla, een hele gesnipperde ui in een halve liter salsasaus, een heel pakje bacon en ongeveer zes plakken kaas erop. Het ding kostte me 2100 Hongaarse Forint, omgerekend iets minder dan negen euro. Een koopje, voor zoveel vlees. Ik had dit carnivorische orgasme het jaar ervoor gezien en had mij verheugd op de ervaring.
Onderweg naar dit koningsmaal zag mijn geoefend oog ineens de gewraakte kebabtent langskomen. Ik stopte. Twijfelde. Liep verder. Stopte opnieuw. Zuchtte, wikte, woog. En maakte uiteindelijk rechtsomkeert, onderwijl iets mompelend over beroepsdeformatie. Eénmaal voor het spit bestelde ik mijn verplichte negerbroodje. “One chicken kebab please.”

Over de gehele ervaring kan ik uiterst kort zijn, voornamelijk omdat ik weer onpasselijk word bij de herinnering. Waar is in godsnaam Bert als je hem nodig hebt? ALLE TENTEN gaat die man af, behalve deze ene verneuckte kleautetoko met zijn walgelijke, KOUDE, SLIJMERIGE, HALF RAUWE kipkebab.

Ik mag dan zwart zijn, nooit laat ik mij meer door mijn blanke medereporters dwingen tot een kipreport. Delica en Jantje, jullie de hond. En voor deze tent de maximale, diarree -en maagzuurbevorderende score van vijf halfgare salmonellakippen.