KEBABREPORTERS

Anderhalf jaar geleden schreef ik hier al het volgende over Den Helder : “Ik heb een soort romantisch beeld dat ik daar, aangezien het een marine alsmede haven stad is, een straatje ga aantreffen met dikke hoeren, duistere kroegen waar zo nu en dan (maar toch minstens een keer per uur) iemand door de ramen het pand verlaat, daarnaast natuurlijk een glaszetterij, een tattooshop die gespecialiseerd is in anker en hartje mamma tattoo’s, een raar Chinees kruidenwinkeltje waar de tijgerbalsem nog van tijger gemaakt wordt en in alle andere producten minimaal gemalen panda zit en natuurlijk een kebabtoko die alleen maar grote broodjes voor weinig verkoopt.” [Lees verder →]

Ergens in het land is bij iemand de bloeddruk tot ver boven het bain-marie gemiddelde gestegen. Dus doet of-ie gedoog partner is: blèren en dreigen. Nu kan je daar in mee gaan, of wegzakken in Kebab dromen. Het is weekend, ik doe het laatste. Dit verslag gaat nergens over. Gewoon een aantal foto’s die ik aan elkaar schrijf. Laat dit stuk verder maar zitten. Doe iets nuttigs! (suggestie voor onze vriend: leer kebab maken, een suggestie voor onze andere vrienden: ja we houden van jullie complimenten!).
[Lees verder →]

Het begon laat te worden, iedereen zat redelijk gevuld en/of was redelijk zat. We kuierden door Zwolle onderweg naar het einddoel van die dag. Na alle tegenslag mocht Esther zich wagen aan het slotstuk, het eindspektakel, het afsluitende vuurwerk.
[Lees verder →]

Al vrij snel na mijn aankomst in Auckland liep ik tegen deze zaak aan. Hij viel gelijk op, omdat de gebruikte letters in mijn ogen erg op die van ons lijken. Nadere bestudering leerde mij echter dat het een ander lettertype was. Maar toch enige gelijkenis. Aangezien deze tent dicht bij het adres lag (en nog steeds ligt) waar ik mijn reis begon en ook zou gaan eindigen besloot ik deze tot het eind te bewaren. Na een week of 3 veel groen en helaas ook veel regen was het eindelijk zo ver. Ik was terug in Auckland en haar suburbs, en deze tent was aan de beurt. [Lees verder →]

Je vraagt er zelf om. Echt. Dat we bijna het red light district van Groningen binnen liepen had ik nog niet door. Anders had ik het helemaal wel uit mijn hoofd gelaten. Maar een zaak die Turkey & Chicken heet? Waarom ik er in godsnaam naar binnen wou is me tot de dag van vandaag een raadsel… was het honger? Nee, volgens mij was er geen sprake van honger. Wou ik mezelf bewijzen? Dat ik ook heus wel ranzige tenten binnen durf te stappen om mijn maag en gezondheid te beproeven? Doe ik dat niet al sinds ik ooit besloot mijn leven als kebabreporter te gaan leven? Echt, ik heb geen flauw benul. Sommige dingen doe je dingen gewoon. Zonder twijfel. [Lees verder →]