Duitsland Forever – Kervan, Bremen

Bijdrage van Vriendin nummer B

Ik ben een beetje de excuusreporter van de kebabsquad. Hoewel ooit glorieus begonnen in hofstad Den Haag kwam mijn schrijvende carriere daarna slechts moeizaam van de grond, met hier een daar een terloops broodje, lang niet altijd gevolgd door een schrijven.
Nu is het met kebabreporten net als met getrouwde seks, als je het maar lang genoeg niet doet, dan mis je het ook niet, totdat je significant other er met een ander vandoor gaat. Hetzelfde deed zich een tijdje terug voor in de kebabwereld. De volgende kebabtour werd uitgeschreven (die tocht in het hoge noorden ging gewoon wèl door) en ik, hoewel uitgenodigd, moest bedanken. Hetzelfde weekend begaf ik mij namelijk oostwaarts. Verwelkomd door de eerste sneeuw trok ik per trein naar Duitsland, om mij in Bremen bij mijn aldaar wonende vriendin plus vriendin uit Beieren te voegen. Meteen begon het te kriebelen. Zij kebab, ik kebab. En dan nog wel Duitse! Beter kon het niet.

Mijn laatste Duitse kebabavontuur was een schot in de roos die zijn weerga niet kent. Waar het gaat om kebab zijn die Duitsers gewoon king, zo simpel is het. Dat eerste specifieke broodje at ik in het bijzijn van dezelfde Duitse vriendinnen, dus de succesformule qua gezelschap was dik in orde. Ons restte slechts een kebabboer te vinden. Dat bleek geen probleem. Gelijk de Bremer Stadsmuzikanten  hebben ook de Turken ooit de lange reis naar Bremen afgelegd om zich uiteindelijk door heel Duitsland te vestigen en tegenwoordig vindt men op elke straathoek zo’n koning van de extra’s. Ik liet de keus in dit geval aan vriendin I., zij woont tenslotte in Bremen en zou het wel weten. Dat klopte ook, zonder aarzelen trok zij na mijn vraag om kebab haar jas aan en loodste ons per bus en tram het centrum van de stad door. Uitstappen deden we voor het paleis van justitie, alwaar aan de overkant zich Kervan bevond.

Kervan is een uiterst moderne, nette zaak met een vier grote spitten en een riante saladebar waar niet alleen salade, maar ook een keur aan andere Turkse lekkernijen in liggen. De lichtbakken boven de spitten bieden ons een riante keuze aan verschillende typen döner en het personeel, in groene bedrijfskleding, lacht ons vriendelijk toe.
Ik geef mijn bestelling door aan mijn vriendinnen. “Get me the biggest lamb döner they got, on the sandwich, not the pizza, with all the extras they offer, heavy on the garlic sauce, light on the chili.” Twee Duitse zinnen later gaat de oudste kebabber voor me aan de slag.

Het resultaat was adembenemend. Mijn broodje herbergde een hoeveelheid vlees waar ik zelfs als zwarte vrouw licht van onder de indruk was, bedolven onder een even riante hoeveelheid ander spul. Ik spotte uienringen zo dun als ik ze nog nooit had gezien, witte kool, sla, tomatenblokjes en een vreemd mixje van komkommer, iets wat leek op couscous en koriander. Daarbovenop brokkelde mijn kebabber minuscule stukjes feta, een flinke lepel saus wat later een soort erg vloeibare tzatziki bleek en een iets minder volle lepel dikke, erg zelfgemaakt ogende chilisaus.

Ik kwam, ik at, ik overwon. De verdeling was redelijk ruk, maar wat wil je ook met deze hoeveelheid vulling? Ik was gedwongen eerst de helft van mijn koningsmaal met een vork uit het broodje te knagen voor ik het zoals het hoort met mijn handen kon eten. Een kwartier lang bestond mijn wereld uit dat broodje. Dat perfect knapperig-van-buiten-zacht-en-warm-vanbinnen broodje. De chili bleek bij navraag zelfgemaakt van verse rode pepers en had de perfecte pittigheidsgraad. Mild bij weinig saus, heet als een zomerdag in de woestijn bij veel. Al het groen was krakend vers en fris met een bijzonder smaakje dankzij de koriander. De feta was zacht en kruimelig, het vlees mals als liep het nog in de wei.

Ik kan een ode schrijven aan dit broodje, maar dat doe ik niet. Het moge duidelijk zijn. De Duitsers hebben de beste Turken, de Turken de beste kebab. Fuck Groningen, Turkiye über alles.