KEBABREPORTERS

Enkele weken geleden was ik voor het eerst in Mexico City. Na een paar dagen met het meisje op het strand van Yucatan gezeten te hebben, bezochten we de stad van 24 miljoen zielen, voor een lang weekend om onze vakantie af te ronden.
Tja en wat voor een stereotypes ken je dan over Mexico? Speedy Gonzales, sombrero’s, de Macarena, taco’s, tequila, Mexicaanse griep, drugkartels inclusief het geweld en de massale onthoofdingen die erbij horen.
Tegen beter weten in bestond mijn beeld van Mexico City uit  stoffige zandpaden en gigantische shanti-towns met besnorde dudes duttend onder een cowboy hoed of sombrero. [Lees verder →]

Na een halve dag Rotterdam met hoogte -en dieptepunten was het echt aan. Mijn Rotterdamse maat zou ons ontmoeten in Rotterdam Zuid, een buurt vol met onze allochtone medelanders. Nu zegt dat niets slechts, waar allochtonen zijn is meestal goede kebab te vinden dus vol goede moed trokken Delica en ik van het centrum via Rotterdam Blaak en een bus naar winkelcentruim Zuidplein. [Lees verder →]

Het was op een donderdag dat ik fashionably late aan kwam trippelen op Utrecht CS. Omdat ik een bad ass bitch ben had ik niet geslapen. Daar krijg je zo’n mooie anorexiamodellerige ik-heb-de-hele-nacht-gefeest-look van.

Comfort is the first thing to go when it comes to looking fabulous, en hoe minder comfortabel kan je het hebben dan enorm slaapgebrek en blèrende kinderen met kerstvakantie op het station? [Lees verder →]

Ja. De Döner Company. Niet zeiken. Ik weet het, het is een keten en ze staan al op de site, maar ik heb twee redenen om er toch over te schrijven in het kader van de tour. 1. Het was deel van de tour. 2. Ze hebben samen met het station een volledige restyling ondergaan. 3. Het was bij uitstek het beste broodje kebab van de dag (je hebt drie soorten mensen: zij die kunnen tellen en zij die dat niet kunnen).
[Lees verder →]

Diep, diep teleurgesteld door kebabmanagement elders in het land liep ik hongerig door het winkelcentrum van Passewaaij. Ooit een verhaal over geschreven, maar eigenlijk nooit de trieste afloop gemeld. Een deel van het winkelcentrum ging in vlammen op en Dunya, de vriendelijke Turkse buurtsuper is tot op de dag van vandaag dicht. Nu zag ik weer het woord kebab, en onder het motto eten moet je toch heb ik toegeslagen. Het is een van mijn recente “near Kebab experiences”. De komende tijd zal ik er drie met jullie delen. Zodat jullie in je onschuld geen dingen doen waar je helemaal nog niet aan toe ben.

[Lees verder →]