KEBABREPORTERS

Vettig en melig broodje dat toch best lekker was

Neem twee ruimtes. Zet in de één wat statafels, hang in de ander een kebabrol en verkopen maar, moeten deze Indiërs gedacht hebben. Het oogt nogal saai maar goed, we komen voor een broodje vlees. En we hadden net een fles rode wijn cola op, dus met de sfeer zat het wel goed.

De tent bevindt zich in de straat voor station Venetië Mestre (Italië). Station uit, alsmaar rechtdoor totdat je links een lege ruimte met een kebabrol ziet. Hier geen water, bootjes en koffie van tien euro. Dit is een of andere duistere voorstad van het echte Venetië. Met licht ziet alles er best mooi uit maar de straat waar deze toko zit, verandert ’s avonds in een soort tippelzone. Mocht je behoefte hebben aan een portie kebab en een portie betaalde seks dan ben je hier op de juiste plek. En ze verkopen er ook nog eens betere wiet dan in Amsterdam beweerde een dealer.

Nu het broodje. Ziet er goed uit, wat vettig maar goed gevuld. Genoeg vlees, goede verdeling. Sla zit onder het vlees verstopt en omdat het een langwerpig broodje is, heb je bij elke hap een beetje van alles. Saus was in orde. Eigenlijk had dit broodje maar één echt minpunt en dat was het broodje. Zelf gebakken maar erg melig. Dat verpestte een hoop.

De schade ben ik even vergeten. Dacht iets van drie euro vijftig. Goed te doen in ieder geval. Geen megabroodje, gewoon lekker weg te happen. Voor de grote eters is het iets te klein misschien. Ze verkopen ook nog lekkere Indische maaltijden die je bijvoorbeeld als toetje kunt halen.

Tip: even verderop zit een avondwinkel met goedkoop koud bier, dat vult ook prima. Heb je nog meer honger dan zit nog iets verder een pizzatoko met megapizza’s. Oh, en koud bier. Mocht je avondwinkel bier vroegtijdig op zijn, deze pizzatent is tot heel laat open…

https://www.google.nl/maps/place/Via+Trento,+30100+Venezia,+Itali%C3%AB/@45.4852249,12.2269706,17z/data=!4m2!3m1!1s0x477eb431b32af4e7:0x86c84005abf983b2?hl=nl

Je hebt van die kebabzaken in Berlijn waar je bij elk bezoek aan deze stad voorbij komt, maar waar je intuïtief nooit naar binnen stapt. Totdat je op een donderdagochtend om een uur of vijf dronken over straat loopt en besluit om bij de eerste de beste kebabboer naar binnen te gaan.

Mijn gevoel laat mij zelden in de steek als het op kebab aankomt en dat bleek maar eens te meer. Alleen de toplocatie van deze tent deed mij al vermoeden dat hier magere broodjes werden verkocht. Zo gaat dat nou eenmaal vaak, ook in Berlijn.

Met een opkomend ietwat waterig zonnetje stapten we de kebabtoko binnen. We bestelden twee broodjes döner en pakten twee Kleine flesjes Berliner Pilsener uit de koelkast. Wat op zich al onnatuurlijk is aangezien ik normaal altijd Berliner Kindl drink en al helemaal geen kleine flesjes. Ik had eerlijk gezegd ook nooit eerder gezien dat er in Berlijn kleine flesjes bier worden verkocht.

Terwijl een van de kebabsnijders de restjes kebab van zijn stoep veegde en daarmee een kleine duiveninvasie veroorzaakte, zette we onverstoorbaar onze tanden in de inmiddels bereide broodjes vlees. Wat direct al opviel en ik stiekem wel had verwacht, was de zuinigheid waarmee het broodje belegd was. Weinig vlees, zelfs weinig salade. Moet ik er wel bij zeggen dat ik hier naar Berlijnse maatstaven reken. In Nederland zou het best een aardig broodje zijn.

Goed, we hadden behoorlijk honger, waren dronken en het betaalden slechts €2,50 per broodje. Nog niet echt reden tot klagen dus. Ware het niet dat het belangrijkste ingrediënt, het vlees, een rare smaak had. Niet vies, maar heel anders dan de rest van de Berlijnse broodjes. Ook de structuur was anders dan anders. Zelfs mijn tafelgenoot die heel wat minder kebabervaring heeft viel het op.  Zwaar minpuntje dus.

Nou moet niet vergeten worden dat het een half uur voor sluitingstijd was en de reusachtige kebabrol die ze daar elke ochtend ophangen, was verworden tot een klein streepje vlees. Maar als het vlees niet goed is, wordt het nooit wat. En gezien het enorme aanbod in de hoofdstad van onze oosterburen zal je mij niet meer in deze tent aantreffen.

Ik had op het moment van testen overigens geen camera bij me dus bovenstaande foto heb ik de volgende dag genomen van een Amerikaan die daar een broodje zat te eten. Hij vond het een awesome, fucking, great ,nice sandwich dude. Waaruit maar weer eens blijkt wat een slechte smaak Amerikanen hebben.

Deze tent bevindt zich op Warschauwer Strasse. Als je vanaf de brug waar de S-Bahn zit rechts richting Friedrichshain loopt dan is het dat eerste tentje op de hoek. Maar beter loop je even een stukje door naar een andere zaak, waarover later deze week meer.…

https://www.google.nl/maps/place/Warschauer+Str.,+10243+Berlin,+Duitsland/@52.5092168,13.4509007,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47a84e5b0d519a07:0xe6cc8787121da0a4?hl=nl

Persoonlijk record broodje

Afgelopen weekend was ik voor zaken in de Belgische stad Luik. Of Liège zoals ze daar zeggen. Gelukkig was er ook even tijd om een lokale kebabetaria te testen.

Gisteravond werd deze Franstalige stad door actualiteitenrubriek Één Vandaag aangeduid als dé crisisstad van onze zuiderburen. In de vorige eeuw was Luik het centrum van de mijnbouw en staalindustrie. De mijnen zijn inmiddels gesloten en de deuren van de staalfabrieken gaan binnenkort waarschijnlijk voorgoed dicht. Werkloosheid en armoede overheersen nu in deze grauwe stad.

Voor zwaar werk in mijnen en grote fabrieken voelden wij verwende westerlingen ons te goed op een gegeven ogenblik. Iedereen weet nu dat we al snel een oplossing vonden voor onze afkeer tegen hard werken: we trokken massaal gastarbeiders aan die tegen een laag loon onze vieze klusjes mochten opknappen.

Nu denk je natuurlijk wat heeft dat alles met kebab te maken? Alles. De gastarbeiders werden normale arbeiders en de meeste wonen nog immer in onze steden. Zo heeft in Luik 15 procent van de inwoners de buitenlandse nationaliteit. Deze verscheidenheid aan nationaliteiten zorgt voor een verscheidenheid aan gastronomische gebruiken. En zo is de link gelegd tussen bovenstaand verhaal en onze website. Want je begrijpt het al, onze geliefde delicatesse is alomtegenwoordig in deze stad aan de Maas.

Knalroze

Ik en mijn zakenpartner togen op aanraden van een lokale inwoner naar de tent genaamd Le Jasmin. Deze naam doet je denken aan mooie bloemetjes en lekkere geurtjes. Misschien heeft de eigenaar om die reden de muren van zijn kebaberie knalroze geverfd.

Wij bestelden twee sandwiches Döner waarbij we konden kiezen tussen een stokbroodje en een ‘normaal’ bolletje. Normaal staat hier tussen aanhalingstekens want de omvang van het broodje was verre van normaal. Dat beloofde veel goeds.

De kebabrol draaide lekker rondjes langs de kebabkachel toen we plaatsnamen. Toch is dit in veel Franstalige steden blijkbaar niet genoeg want ze snijden meestal eerst grote stukken vlees af en bakken deze daarna op een bakplaat waar ze de grote stukken weer in kleine hapbare brokjes vlees snijden.

We konden niet wachten tot onze broodjes vlees werden voorgeschoteld. Het was inmiddels ver in de namiddag. We hadden nog niet ontbeten en geluncht en zaten letterlijk met knorrende magen verlekkerd toe te kijken hoe de kebabsnijder netjes de enorme UFO’s van broodjes opensneed en er alvast een laagje saus in drapeerde. Mijn camera lag klaar om meteen een foto te kunnen schieten zodat ik snel mijn volledige aandacht op het broodje kon richten.

Hard werken

Na snel wat foto’s te hebben geschoten kon het werk beginnen. En werken moesten we, wat een reusachtig broodje! Er zat slechts een klein gat in het broodje maar de vriendelijke kebabverkoper had vakkundig het hele broodje stampvol dampende brokken vlees gepropt. Ideaal want zo kun je rustig je broodje verorberen zonder dat meteen de helft van je vlees eruit mietert.

Dit is inmiddels een wat lang verhaal geworden maar het draait natuurlijk allemaal om de kern van het broodje: het vlees. Omdat de dode dieren waren opgebakken waren ze erg warm, iets dat mij nogal stoorde omdat ik honger had en door wilde eten in plaats van na elke hap te moeten blazen alvorens ik een grote hap kon nemen. Het vlees zelf had een nogal aparte smaak. Typerend voor België lijkt het wel, in Brussel smaakt het vlees ook zo. Zal wel met de kruiden te maken hebben of zo. Niet dat het vies is, maar het is gewoon anders. Het groene gedeelte was niet heel erg vers, maar er zat wel komkommer, tomaat, sla en maïs in. Lekker fris. De saus was natuurlijk een beetje zuur maar dat weet je in deze streek.

Stampvol

Hoewel ik stierf van de honger voordat ik begon met eten, moest ik op een gegeven moment even een pauze inlassen om de brokken vlees te laten zakken. We zaten dan ook stampvol nadat we eindelijk klaar waren. Zelfs zo vol dat ik die dag de hele dag heb geteerd op dit ene broodje.

Ik kan nog wel twee pagina’s voltypen over dit broodje maar misschien moet je zelf maar gaan proeven als je daar bent. Le jasmin bevindt zich ongeveer tien minuten lopen van het plein Place Saint-Lambert. Daar loop je de Rue de Bex in die later overgaat in Féronstrée totdat je aan de rechterhand Le Jasmin tegenkomt. Geel van buiten, roze van binnen, kan niet missen. Je betaalt vier euro maar daar krijg je dan wel een monsterbrood voor!

https://www.google.nl/maps/place/F%C3%A9ronstr%C3%A9e,+4000+Li%C3%A8ge,+Belgi%C3%AB/@50.6468491,5.5805433,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c0fa0bac855381:0x56f820a33c1e6d95?hl=nl

Jantje beton en de autofocus

Ondanks mijn aversie tegen kebab en ander voedsel uit van die karretjes die her en der staan, kun je soms niet anders. Vandaag was dus zo’n dag. Aangezien ik op chemische wijze mijn honger enkele dagen had weten te onderdrukken was het te verwachten dat ik vandaag ergens op de dag verschrikkelijke honger zou gaan krijgen. En ja hoor, mijn werkdag was nog lang niet op en de gezonde bruine boterhammetjes met kaas waren dat wel toen het hongergevoel begon op te spelen. Op dat soort momenten kun je nog maar aan 1 ding denken: een fijn broodje kebab. Zoals een ware verslaafde betaamd blijft het door je hoofd zingen, steeds harder, steeds duidelijker, tot je eigenlijk niks anders meer kan dan zo snel mogenlijk een broodje scoren. En toen Karst T.-de ik dus zowat op een kebabkraampje dat ergens op de Utrechtse studentencampus stond. Ik had nog enige twijfel,maar toen ik zag dat de kraam Mo’s heette besloot ik dat ik niet anders kon dan hier een fijn broodje kebab te gaan halen. [Lees verder →]

Matigheid troef in Den Haag

Hoewel ik wist dat ik binnen enkele uren op gare Lille Flandres zou arriveren en daar een lekker broodje kebab zou nuttigen, ging ik toch alvast met knorrende maag op zoek naar een broodje vlees. Waarom je genot uitstellen als je twee keer op één avond kunt genieten?

Ik gokte dat er ergens in of rond dit station van onze regeringshoofdstad wel een Döner Company gevestigd was. Die bleek er inderdaad te zitten, alleen kwam ik daar pas achter nadat ik de tent met de erg originele naam Istanbul op mijn weg vond. Je kent het wel, je hebt haast en honger en je zwalkt half verdoofd rond op zoek naar dode dieren.

Hoe hongerig ik inmiddels was, blijkt wel uit de foto. De eerste was met flits en mislukt, de tweede was zonder flits en belabberd. Maar het hongergevoel overwon het van mijn reportergevoel dus bij deze mijn excuses voor de matige foto.

Matigheid troef

Helaas was niet alleen de foto erg matig, ook het broodje overtrof zichzelf in middelmatigheid. Ze hadden alleen kippenvlees, op zich al teleurstellend natuurlijk. Er zat bovendien echt veel te weinig vlees op. De schaarse stukjes dood dier die erop zaten smaakten overigens wel lekker. Op de saus was niet bezuinigd en die wat best te pruimen maar zeker niet bijzonder. Het broodje zelf was een slecht opengesneden en iets te oude taaie Italiaanse bol. Ook het konijnenvoer was oud en bestond voornamelijk uit sla.

Hoe vervelend het ook is, ik kan weinig positiefs melden over dit broodje. Achteraf gezien balen dat ik pas nadat ik 3,50 had afgerekend en met een broodje vlees in een tasje richting het station wandelde, ontdekte dat er precies tegenover deze tent een Doner Company zat. Hoewel ik waarschijnlijk alsnog was doorgelopen naar Istanbul aangezien ik een erg avontuurlijk jongetje ben die liever iets nieuws probeert dan dat ik voor het oude vertrouwde te kies.

Gelukkig had ik enkele gesmeerde bammetjes van huis meegenomen zodat ik in de trein nog wat reserves had waar ik mijn maag mee kon vullen want dat was helaas nodig. Het lekkere Franse broodje enkele uren daarna deed mij deze Haagse teleurstelling snel vergeten waardoor ik gisterochtend bij toeval de foto’s van dit broodje ontdekte die ik blijkbaar uit mijn geheugen had verbannen

https://www.google.nl/maps/place/Den+Haag+Hollands+Spoor/@52.0696873,4.3221501,17z/data=!3m2!4b1!5s0x47c5b71fd629c307:0x55f0c588ebe84d90!4m2!3m1!1s0x47c5b71fd5fdfd8f:0xf1da052ed52ad240?hl=nl