Reusachtige UFO’s in Luik

Persoonlijk record broodje

Afgelopen weekend was ik voor zaken in de Belgische stad Luik. Of Liège zoals ze daar zeggen. Gelukkig was er ook even tijd om een lokale kebabetaria te testen.

Gisteravond werd deze Franstalige stad door actualiteitenrubriek Één Vandaag aangeduid als dé crisisstad van onze zuiderburen. In de vorige eeuw was Luik het centrum van de mijnbouw en staalindustrie. De mijnen zijn inmiddels gesloten en de deuren van de staalfabrieken gaan binnenkort waarschijnlijk voorgoed dicht. Werkloosheid en armoede overheersen nu in deze grauwe stad.

Voor zwaar werk in mijnen en grote fabrieken voelden wij verwende westerlingen ons te goed op een gegeven ogenblik. Iedereen weet nu dat we al snel een oplossing vonden voor onze afkeer tegen hard werken: we trokken massaal gastarbeiders aan die tegen een laag loon onze vieze klusjes mochten opknappen.

Nu denk je natuurlijk wat heeft dat alles met kebab te maken? Alles. De gastarbeiders werden normale arbeiders en de meeste wonen nog immer in onze steden. Zo heeft in Luik 15 procent van de inwoners de buitenlandse nationaliteit. Deze verscheidenheid aan nationaliteiten zorgt voor een verscheidenheid aan gastronomische gebruiken. En zo is de link gelegd tussen bovenstaand verhaal en onze website. Want je begrijpt het al, onze geliefde delicatesse is alomtegenwoordig in deze stad aan de Maas.

Knalroze

Ik en mijn zakenpartner togen op aanraden van een lokale inwoner naar de tent genaamd Le Jasmin. Deze naam doet je denken aan mooie bloemetjes en lekkere geurtjes. Misschien heeft de eigenaar om die reden de muren van zijn kebaberie knalroze geverfd.

Wij bestelden twee sandwiches Döner waarbij we konden kiezen tussen een stokbroodje en een ‘normaal’ bolletje. Normaal staat hier tussen aanhalingstekens want de omvang van het broodje was verre van normaal. Dat beloofde veel goeds.

De kebabrol draaide lekker rondjes langs de kebabkachel toen we plaatsnamen. Toch is dit in veel Franstalige steden blijkbaar niet genoeg want ze snijden meestal eerst grote stukken vlees af en bakken deze daarna op een bakplaat waar ze de grote stukken weer in kleine hapbare brokjes vlees snijden.

We konden niet wachten tot onze broodjes vlees werden voorgeschoteld. Het was inmiddels ver in de namiddag. We hadden nog niet ontbeten en geluncht en zaten letterlijk met knorrende magen verlekkerd toe te kijken hoe de kebabsnijder netjes de enorme UFO’s van broodjes opensneed en er alvast een laagje saus in drapeerde. Mijn camera lag klaar om meteen een foto te kunnen schieten zodat ik snel mijn volledige aandacht op het broodje kon richten.

Hard werken

Na snel wat foto’s te hebben geschoten kon het werk beginnen. En werken moesten we, wat een reusachtig broodje! Er zat slechts een klein gat in het broodje maar de vriendelijke kebabverkoper had vakkundig het hele broodje stampvol dampende brokken vlees gepropt. Ideaal want zo kun je rustig je broodje verorberen zonder dat meteen de helft van je vlees eruit mietert.

Dit is inmiddels een wat lang verhaal geworden maar het draait natuurlijk allemaal om de kern van het broodje: het vlees. Omdat de dode dieren waren opgebakken waren ze erg warm, iets dat mij nogal stoorde omdat ik honger had en door wilde eten in plaats van na elke hap te moeten blazen alvorens ik een grote hap kon nemen. Het vlees zelf had een nogal aparte smaak. Typerend voor België lijkt het wel, in Brussel smaakt het vlees ook zo. Zal wel met de kruiden te maken hebben of zo. Niet dat het vies is, maar het is gewoon anders. Het groene gedeelte was niet heel erg vers, maar er zat wel komkommer, tomaat, sla en maïs in. Lekker fris. De saus was natuurlijk een beetje zuur maar dat weet je in deze streek.

Stampvol

Hoewel ik stierf van de honger voordat ik begon met eten, moest ik op een gegeven moment even een pauze inlassen om de brokken vlees te laten zakken. We zaten dan ook stampvol nadat we eindelijk klaar waren. Zelfs zo vol dat ik die dag de hele dag heb geteerd op dit ene broodje.

Ik kan nog wel twee pagina’s voltypen over dit broodje maar misschien moet je zelf maar gaan proeven als je daar bent. Le jasmin bevindt zich ongeveer tien minuten lopen van het plein Place Saint-Lambert. Daar loop je de Rue de Bex in die later overgaat in Féronstrée totdat je aan de rechterhand Le Jasmin tegenkomt. Geel van buiten, roze van binnen, kan niet missen. Je betaalt vier euro maar daar krijg je dan wel een monsterbrood voor!