Ergens in het land is bij iemand de bloeddruk tot ver boven het bain-marie gemiddelde gestegen. Dus doet of-ie gedoog partner is: blèren en dreigen. Nu kan je daar in mee gaan, of wegzakken in Kebab dromen. Het is weekend, ik doe het laatste. Dit verslag gaat nergens over. Gewoon een aantal foto’s die ik aan elkaar schrijf. Laat dit stuk verder maar zitten. Doe iets nuttigs! (suggestie voor onze vriend: leer kebab maken, een suggestie voor onze andere vrienden: ja we houden van jullie complimenten!).
Ok, Istanbul dus. Het Walhalla van Kebab. Waar martelaren met 72 soorten broodjes naar de hemel gaan.
Neem nu deze straathoek.
Alleen kebab zaken, en als je dichterbij staat zie je de kerk niet eens. Misschien zegt u, dit in bullshit, dat kan niet zoveel kebab zaken. Maar wij reporters doen aan fact finding. Dus hier, kijk maar:
En wat dacht je van deze:
En neem nu dit. Daar krijg je toch koude oren en trek van?
Back to business. Ik had hier een, overigens voortreffelijk, minimum broodje gegeten. Nu was het tijd voor de Mega-Döner de Luxe. Tot mijn gastheer zei: “Ga je mee uit eten?”. Mijn eerste reactie wist ik voor me te houden al speelde er in mijn hoofd een cartoon waarin een anvil met een klap het broodje in een enorme krater liet verdwijnen.
“Wat stel je voor?”
“Galatasaray”
“Galatasaray is toch die?”
“Ja, maar naast voetbal is er ook een restaurant, en het is op een eiland”
In de cartoon gooit een coyote een bom in de krater met mijn broodje en schiet een oud mannetje, met een pet en een dubbelloops jachtgeweer, hagel op de laatste eetbare delen.
Ik hou net zo veel van voetbal als sommige mensen van Kane, en een eiland maakt ontsnappen naar echt voedsel onmogelijk.
“Bye the way, it’s on me”
Wie Neerlands bloed door d’aderen stroom, zoals bij mij, is onmiddellijk om. Gratis voer, waar is de boot naar het eiland?
Istanbul heeft geen verkeer. Het heeft een file, een lange file. Maar eindelijk, met veel honger bereiken we het water.
Bij de eerste stap op het eiland zie ik dat het leven goed is.
Voor alle zekerheid duik ik snel achter een van de tafels.
De opzet is eenvoudig. Er worden ingrediënten gebracht: kaas, broodjes, deegflappen voor D’rum, groenten en vlees. Op het eerste bord is nog geen vlees te zien, dat heb ik daarom nog redelijk gefotografeerd.
Van de kebab orgie die hierna ontstaat zijn geen beelden. Deze site kan dat juridisch niet aan. Op enig moment neem ik nog een foto van het bord van een – even daarna niet langer – vegetariër.
Let op al die soorten kebab en de perfecte wijze van afbakken.
Als we de plaats weer verlaten zit alles verder nog vol, en wordt boven het houtskool nieuwe kebab aangemaakt. Niet meer voor ons. We hebben de hoogst vorm van extase bereikt, waardoor ik de volgende ochtend weemoedig naar Ataturk Airport kan (geen broodje meer gezien).
Mocht je ooit in Istanbul verzeilt raken: these thrills cost money (tenzij etc…), maar er zijn genoeg plaatsen in de stad waar een ervaring als dit mogelijk is.
Suda Kebap
Kuruçeşme, İstanbul
Turkije
Duidelijk een waar walhalla!
Honger.
Dammit vrijwel elk plaatje doet mij watertanden zo op de maandagmorgen! Volgende kebabtour naar Istanbul?
Hier krijg je honger van
zozo, da’s niet mis!