Bedevaart

Religie. Het blijft voor mij net zo wonderbaarlijk als mensen die van spruitjes met sudderlap houden. Allen die Italiaan die met een vergiet op zijn hoofd in een paspoort wist te komen, door te zeggen dat hij Pastafarian was, bracht mij aan het twijfelen. Het flying spaghetti monster heb ik al eens aangeroepen. Dus dat thema hadden we ook weer gehad, tot ik vorige week hoorde dat in Zweden kopiëren en verspreiden nu een officieel geloof is. Zou ook kebab een geloof kunnen zijn? Zou ik polytheïst worden?
Tijd voor een veld experiment.

Zo uit mijn hoofd maakte ik een lijstje met waar een goed geloof aan moet voldoen: Altaar, Voorganger, Voorwerp of persoon voor aanbidding, Bedevaartplaats en Hel & Verdoemenis. Als je dat compleet hebt dan ben je er wel zo’n beetje.

Het altaar is het eenvoudigst: Kebabrol, klaar, niet meer over zeuren, daarmee is voorwerp voor aanbidding ook geregeld. Het perfecte broodje.
Hel en verdoemenis? Als je je broodje kebab niet opeet krijg je spruiten met sudderlap. Check!

Rest ons bedevaartsplaats en voorganger. Nu ben ik sinds onze laatste vakantie bijzonder bekend met de bedevaart. Onze laatste reis ging langs Santiago de la Compostella. Nu verdom ik het om met een schelp om mijn nek, een kalebas in de ene en een wandelstok in de andere door Europa te lopen, ook al hebben ze er kebab.
Bert heeft een andere variant geprobeerd. Berlijn lijkt me een terecht bedevaartsoord, maar de avonturen van Bert leveren twee dingen op: bewondering, en de wetenschap dat het never niet, nooit niet gaat gebeuren.

Dus eerst maar eens nadenken over die voorganger. Wat past nu het beste bij kebab? Na wat denkwerk kom je uit bij de Dervish. En Turkse monnik die om zijn eigen as draait, waardoor hij perfect een rol imiteert. Door zijn gedraai moet hij zijn hoofd wel houden. En laten we wel zijn, zo zie ik geestelijken het liefst. De Dervis komen uit…
Jawel, game, set & match, ik moet op bedevaart naar Constantinopel, de hoofdstad van het Groot Ottomaanse rijk.
Na nog een terugblik op de avonturen van Bert is de beslissing snel gevallen. Eén vliegticket Istanbul alstublieft!

En zo werd ik deze ochtend wakker in Point Hotel Istanbul. Tussen de middag besluit ik de minikebabtour in gang te zetten.
Mijn collega’s denken er anders over en voeren mij af naar het restaurant op de 9e etage. En wat blijkt: mijn roep om een bedevaartsplaats wordt onmiddellijk verhoord. Er ligt een schaal met Kilis Kebabi. Het is een kip/lam gehakt, waar een knoflooksausje en een hete saus over heen gaat. Verder is het doe hetzelf, dus er wordt een broodje, drie soorten sla met mostersaus, kool, tomaat, augurk, mais en geitenkaas aan toegevoegd. Een verdeling die zuigt en ik stapel zo veel dat het aan alle kanten van het bord dreigt te pleuren, maar wat een voortreffelijke maaltijd. Kilis Kebab. Onthoud die naam.

’s Avonds begin ik direct aan de 2e ronde, en nu alleen er op uit. Vrienden, weet, dat als Kebab ooit een geloof wordt, het Mekka van de Kebabé op het Taksimplein in Istanbul ligt. Op één straathoek zitten 10 zaken naast elkaar, ieder met meerdere rollen. Je kan binnen 100 meter een complete kebab tour maken met tien man, waarbij iedereen nog steeds kan kiezen uit zijn eigen unieke rol. ik vermoed alleen dat er gevochten wordt om de rol bij Bambi.
Na een moment van meditatie (lees: ik kan niet kiezen) ga ik voor Barisim Büfe. Je kan hier in de buurt een mixed kebab kopen voor €14, maar het lijkt aardig om eens een vergelijkbaar product te testen. Dus wijs ik een lamsrol aan.
“Komt u uit Nederland?” “Ah, dan wilt u D’rum”
Het product kost een krappe €3. Het is een vreemde ervaring. De dürum is veel dunner en smakelijker dan in Nederland, maar er zit geen saus op. Ik kan er weliswaar tomatenketchup en mayonaise op spuiten, maar we houden het oorspronkelijk. Er zitten verse groenten op, prima verdeeld en in de juiste verhouding met het perfect gebakken lamsvlees. (Geen eivlees in dit Kebab Walhalla). Het zijn de augurken die de saus overbodig maken.
De hoeveelheid is beperkt, ze gaan er van uit dat je er eigenlijk twee neemt. Heb ik niet gedaan.
Het meest opmerkelijk vind ik dat het geheel veel minder vet is dan in Nederland, en daardoor meer smaak heeft.
De volgende keer ga ik voor iets dat wat minder basic is, maar toch is deze sensatie een absolute aanrader.
Ik ben als ketter in de wieg gelegd, dus ik zal niet in mijn paspoort laten zetten dat ik Kebabé ben, maar geloof me dat ik hier terugkeer als ik de kans krijg.

Point Hotel en Barisim Büfe
Taxsimplein
Istanbul
Turkije

P.S. Ook in de straten rond het plein is het goed kebab eten.