Chambord, Je bent me een schaap schuldig.

Zeg me na: “Ik zal nooit, maar dan ook nooit Kebab eten in Chambord, Frankrijk, zo waarlijk helpe mij het Flying Spagettimonster.” Als je dit staand doet met een vergiet op je hoofd en de linkervuist omhoog kan je de rest van het verhaal overslaan. Je bent dan veilig. In ieder geval als je Pastafarian bent.


Regelmatig worden we op deze site gewaarschuwd voor Festival Kebab. Micha heeft ook al eens gewaarschuwd voor Efteling kebab. Ik wil de volgende stelling doen: Reguliere toeristen traps kunnen geen kebab leveren, tenzij ze onderverhuren aan echte kebabbers.
De volgende scene als bewijs, plaats van handeling het zelfbedieningsrestaurant van het kasteel Chambord in de Loire, Frankrijk.
“Wil je ook wat eten, ik neem wel wat mee”
“Denk je, hebben ze wat?”
“Ze hebben kebab”
“Ach weet je, doe maar”
En dan ben je al verkocht. Je moet zelf vooraan staan en de scene controleren. Zo ook nu.
Er wordt een plastic bordje voor me neergezet. Een berg frites domineert het uiterlijk. Voorzichtig roer ik er in met het stuk plastic dat ze de vorm van een vork hebben proberen te geven. Het olie doordrenkte pieper product zompt opzij als een kwal die eindeloos van vorm kan veranderen, maar uiteindelijk niet meer wordt dan een smakeloze amorfe massa. Verdomme, er is geen broodje!
Aan een kant steekt een blaadje sla en een stukje tomaat wanhopig onder de langzaam uiteen vloeiende fritesmassa uit. Het ziet er uit als opmaak, niet als voedsel. En dan niet als versiering die de smaak opwekt en je blij maakt, maar het laatste afgestompte restje van de assistent-koks opleiding voor de kleine keuken. Blaadjes die door bijna iedereen worden achtergelaten en dan even met vaat door het bruine sop gaan voor ze opnieuw zuchtend onder frites verdwijnen.
Die frites zijn bleker dan de kuiten van opa op het moment dat hij half juni toch weer voor het eerst een korte broek aan trok. En slapper dan de buikspieren van zijn dochter die net haar zesde kind in zeven jaar heeft gebaard.
Het onderzoek gaat verder.
De saus. Keurig verpakt in aluminium. Ketchup. In het land van de knoflook en de pepertjes krijg ik godbeter alleen ketchup.
Het vlees. Het is donker, maar mist de structuur van lam of rund. De kleur is te donker voor kip, of dit zou een voor mij nieuwe lijkverkleuring moeten zijn. “Roadkill” besluit ik maar.
Voor volk, vaderland en de kebabreporterssite en tegen alles wat nog aan gezond verstand in me zit neem ik een hap. Het is koud. Niet koelkast koud maar au bain-marie koud. Alleen dan zonder dat het water in de bain-marie is opgewarmd.
De bijgaande koffie, ik ben cafeïne verslaafd, was de vorige dag met een vooruitziende blik al ingeschonken.
Chambord is een prachtig kasteel, waar de oude Franse historie herleeft. Zo toont men in de wapencollectie trots de Fusil Gras, een geweer uit de 19e eeuw. Dit brengt je toch aan het denken hoe je om moet gaan met dit soort verkopers. De guillotine terug op het binnenplein? Een brandstapel met Michelingidsen?
Uiteindelijk ben ik te veel pacifist, maar Chambord, als het om punten en schapen gaat: Je bent me een schaap schuldig! En een dubbele espresso!
Dus voor alle zekerheid nog één keer: “Ik zal nooit, maar dan ook nooit Kebab eten in Chambord, Frankrijk, zo waarlijk helpe mij het Flying Spaghettimonster.”