De Gyros-Odyssee van 2011

Na een hele zooi slavernij, werk genaamd, was het weer eens tijd me verplicht te gaan verpozen in het buitenland.
Alles om de illusie van vrijheid en het Grote Zelf in stand te houden. Brood en spelen. Argh.
Die Bob Kepap trouwens….die rijdt niet een Corrolla, maar een teleporter.
Elke week is hij wel ergens anders op deze aardkloot te vinden.
Ik rijd slechts in bus 300 naar Amsterdam Holterbergweg, elke dag weer.
Elke dag weer….EL-LE-KE dag weer.Nu mocht ik gelukkig drie weken niks doen, wat bij mij bestaat uit op het strand liggen in mn blote reet, bergen vlees vreten en steeds “Jezus christus” pruttelen als er weer eens een kilo tieten voorbij komt gevlogen.
Mn lief en ik vlogen naar Athene, waar het gyrosfeest vrijwel meteen begon na een tripje per metro naar de haven.
Van tevoren heb ik wel wat over het internet gestruind op zoek naar döner kebabzaken in Athene, maar de niet altijd rooskleurige relatie tussen Turkije en Griekenland in acht nemend, bedacht ik me al vrij snel dat dat weleens een lastige zou kunnen worden.
In Piraeus aangekomen viel mn oog vrijwel meteen op een megalo bord met vlees erop.
Aan de slag!
Ik constateerde dat dit een tentje was met pitas gyros voor twee euro, wat een goede prijs is als je het mij vraagt.
Nou zal ik misschien eerst, voor de niet-Griekofielen, moeten vertellen dat de Griekse variant van de pita in geen velden of wegen op de Nederlandse versie lijkt.
Een harde discus met een snee erin vs een heerlijk gevouwen, bijna Mexicaans ogend apparaat. Zoiets.
In mn vreugde dat ik meteen kon gaan testen, vergat ik blijkt nu een foto te maken van de buitenkant.
Het is die ene grote tent als je het metrostation uitloopt, kan niet missen.
Tja, snelle service, koud bier dat ik elke dag thuis drink, een mosterdsaus die wat mild bleek en een soort hete ketchup om de tzatziki af te toppen.
Ik vind het broodje een beetje klein. Een beetje als een twee euro-broodje döner kebab hier in Nederland.
Dit zal dan wel het standaard twee euro-broodje pita gyros zijn.
Tzatziki in goede hoeveelheid en toch nog één keer die patat erin, gewoon, je bent in een goede bui.
Tomaatje, lekker veel rode ui…Myhtosbiertje.
Na wat gepist te hebben vervolgden we onze weg naar een tent waar ik altijd zit als ik hier toevallig ben, vlakbij het water, alleen maar beton en nog meer gekoelde glazen.
Daar kaan je even een snackversie van de souvlaki zoals het hoort, een meesterwerk van verschillende tinten vlees in je maag voordat je de baren trotseert.
Chop, de boot op!