Groots Maastricht

Al maanden, zo niet jaren horen wij hier op de burele van Kebabreporters.com een lofzang over een tent in Maastricht van een van onze trouwe fans. Telkens moeten wij aan horen dat hij er mooie foto’s van heeft maar geen tijd om er wat over te schrijven. Ja, zo lusten wij er nog een paar, dus het werd tijd de stoute schoenen aan te trekken en zelf maar eens naar het zonnige zuiden te vertrekken. Vol goede moed stond ik dus op een mooie zaterdag ’s morgens vroeg klaar op het station voor de lange reis. Gelukkig vind ik reizen met de trein niet zo heel erg, en ik had wat vrienden en blikken bier mee om de tijd aangenaam door te komen.

De NS zou de NS niet zijn als ze de reis nog even wat zouden vertragen, dus er diende nog even een stuk met de bus afgelegd te worden. Zo liep de reistijd voor een broodje kebab nog verder op, wie zei dat het leven van de kebabreporters over rozen ging? Ach, een kniesoor die daar op let, we kwamen aan in het toch niet heel erg zonnige zuiden, sterker nog, het was deze dag het natte zuiden. De stad was er niet minder mooi om. Natuurlijk zijn we eerst als echte toeristen maar een beetje door de stad gaan slenteren, wat erg gezellig was. Als ontbijt maar eens een lekker broodje gegeten bij de Subway, iets dat naast het eten van kebab een andere hobby van mij is. Vervolgens aan de praat geraakt met een vriendelijke houthakker die al enige tijd in Maastricht woonde en gevraagd waar ik toch die alom bejubelde kebabtoko kon vinden. Helaas wist hij geen kebabzaken op het opgegeven adres, of het moesten malafide witwas tentjes zijn. Zou deze reis dan voor niks gemaakt zijn? Gelukkig wist hij er wel een Turks restaurant dat goed scheen te zijn, er was nog hoop.

Zonder al te lang zoeken liepen we tegen het restaurant aan, en het bleek dus ook precies de tent te zijn waar de reis voor gemaakt was. Een mooi restaurantje, zag er gezellig uit. Duidelijk ook meer een restaurant dan een koop-je-broodje-en-rot-op tent. Ik en mijn maatje werden met een vriendelijk “Haai-haai” (“we zijn hier wel in Maastricht hoor”) begroet door een serveerster. Helemaal niks mis mee dus. Tijd voor een broodje. Wat opvalt is dat het een stuk Turks brood is, dus niet de min of meer standaard bolletjes. Verder viel me raar genoeg een ding nog niet op, maar daarover later meer. Qua sauzen kon je nog kiezen ook, maar dat lijkt mij overbodig aangezien knoflooksaus en sambal alles zijn wat een broodje kebab nodig heeft op het gebied van saus. Het vlees werd uit een bakje geschept, ik had eigenlijk in een tent als deze verwacht dat het voor je neus afgesneden zou worden, maar je kan niet alles hebben. Sla was goed en had zelfs een dressing, toch weer een beetje die extra aandacht, dat stemt mij altijd tevreden. En daarbij kwamen nog twee pepertjes, iets dat van mij de nieuwe standaard mag worden. Ik schrok nog wel een beetje van de prijs, 4,50.

Mooi plekje langs de Maas gevonden en eten maar. (ik zag trouwens pas later dat ik tegenover een andere kebabtoko was gaan zitten, gelukkig geen boze kebabsnijders achter me aan gehad) En pas toen viel het me op, dit broodje was behoorlijk fors. Wauw! Verder was het geen heel speciaal broodje, de sla overheerste een beetje en het vlees was niet bijzonder te noemen. Eigenlijk dus weer een van de vele middelmatige broodjes, ware het niet dat het dus erg groot was, er goede aandacht was besteed aan de sla en dat er pepertjes bij zaten. Dat en een leuke tent maken het toch de moeite waard, al was het nog niet van het niveau Dappermarkt, maar ik denk dat die tent nog wel een tijd op eenzame hoogte boven aan zal blijven staan.

Mocht je dus in Maastricht zijn, flinke honger hebben en vier en een halve euro over hebben… Op naar Capadokia op de Markt 7. Ik heb het broodje trouwens niet op gekregen. En dat wil wat zeggen.