Druip Kebab – Merde

Bob houdt van wielrennen. Sinds kort heb ik een rode vetlederen bank vanwaar ik deze sport perfect kan volgen. Fietsen is een overzichtelijke sport. Ze gaan van A naar B. Aangekomen bij de meet proberen ze elkaar fietsje te lichten. Zolang ze niet vol op de petat gaan is dat een kwestie van geven en nemen.

Mooi is hier het eigen taalgebruik van de wielersport. Wie de vorige zinnen al moeilijk vond, wat dacht je hiervan: de klasbak reed met het snot voor de ogen. Na den afzink, leek hij op het grote mes aansluiting te vinden bij de bus maar ging alsnog op een hoop op het vals plat. Later verklaarde hij hongerklop gehad te hebben.

Met een dag vergaderen achter de rug en nog zo’n dag voor de boeg is het tijd voor lichaamsbeweging. Het overmatig aanwezige voorjaar telt daarbij als extra bonus.
In Parijs doe ik dat als volgt: neem een metro naar een plek waar je al een tijdje niet geweest ben, en loop dan terug naar het hotel aan de Boulevard de Grenelle (waar een hall of fame nu definitief verdwijnt). Onderweg mediterend over Maarten Ducrot of zaken die er wel toe doen. Een overzichtelijke aanpak, waarbij je alleen moet oppassen geen hongerklop te krijgen, omdat je een paar stations te ver gaat en het parcours daardoor te lang is. Dat laatste leek me stug, de stad heeft ruim voldoende voedsel verstrek punten. Direct op de Place de la Republique zie ik een “Sandwich Grec”. De Arabische teksten er om heen maken het aannemelijk dat we hier praten over een recht toe recht aan kebabber.

Ik ben echter nog aan de begin van deze wandeletappe, dus laten we kijken of er meer is. Rond het Ile de la Cité worden mijn ingewanden onrustig. Nog geen hongerklop, maar zeker een trek roffel. Ik herinner me op de zuidoever van de Seine wat broodjeszaken gezien te hebben. Op de Rue de la Huchette, onmiddellijk achter de Notre Dame blijkt mijn geheugen in takt te zijn. Veel Griekse restaurants, die herkenbaar zijn aan het servies dat ze voor de deur kapot flikkeren (vraag me niet waarom, ik heb al moeite met wielercommentaar).

Er tussenin zit Asteria, verstrekker van kebab en sandwich Grec..

Voor €4,50 koop ik een halal döner lam. Het zouteloze brood wordt even op een plaat gekwakt. Daarna wil kebabber er frites op kieperen. “Pas de Frites” roep ik nog maar eens. Daarvoor krijg ik extra vlees, dat lijkt ok, maar het grote mes komt er niet aan te pas. Het komt uit een voor de klant onzichtbare bak. Het eindproduct gaat mee naar de Seine, waar ik het op de kade op denk te eten. Ineens zie ik vlekken op mijn broek. De tuut waarin het broodje is verpakt is van onder open en de olie en vetmassa druipt er in aanzienlijke hoeveelheden uit.

Totaal oordeel: Niet doen! (Voor de Franstaligen: Mon Dieu, mon Dieu, ayez pitié de moi et de ce pauvre peuple)

Het brood is zouteloos en taai. De blanke saus is fris, maar er zit te weinig in, en concentreert zich rechts bovenin het broodje. De sla/tomaat combinatie is fantasie- en smakeloos. In de vitrine lag veel meer keuze, maar in een soort balletje-balletje heeft hij ui, kool, olijven en augurk weten te missen. Een kwartier nadat ik een kwart heb weggegooid begint mijn maag te linkeballenen gaat vervolgens op een hoop. (Voor mensen die niet naar fietsen kijken: Er start een re-enactment van een kleine tsunami, net onder het middenrif). Ik los het op met een halfje melk, maar wat een bagger voer was dit. Mijn maag is normaal niet uit zijn ritme te krijgen, maar door dit crisis voer werd het duidelijk pootje gelicht.
Asteria krijgt van mij de tob-kebabber trofee. Merde! Deze lui moeten gewoon met een gewicht aan de voeten de Seine in. Voor den afzink.

Asteria,
Rue de la Huchette,
Parijs