Amsterdam, De Rotonde

Terwijl ze ergens aan de andere kant van een plas water zich achter de oren aan het krabben zijn wie ze in vredesnaam als president moeten kiezen moest ook ik een keuze maken. Terwijl de Amerisozen het echt lastig hebben met kiezen was mijn keuze wat makkelijker. Tenminste, van te voren. Ik had de keus tussen een broodje kaas en een broodje kebab.

De zaak die mijn stem vandaag kreeg zit er volgens mij al een jaartje of tien. Wat dat betreft een goed voorteken toch? Althans, dat houd ik mezelf altijd voor. Als je echt slechte broodjes serveert moet het welhaast snel afgelopen zijn. Zie het als een presidentskandidaat die iets roept over vrouwen bij hun foef pakken.

Ik wandel op mijn gemak een snackbar met Turkse trekjes binnen. Hmm, dat vind ik dan weer een minder goed teken. Zodra ze zich niet alleen op kebab toeleggen maar ook op andere snacks doet dat meestal geen goed voor de kwaliteit. Natuurlijk, patat is nodig voor een kapsalon, maar Joppie saus dan weer niet. Er stond een mooie gestapelde rol, maar wel kip. Het vlees kwam uit een bakje, en ging nog even een bakplaat op. Oh jee.

Het broodje zelf was een 10 sesamzaadjes bolletje, en goed. Het bolletje hield zich kranig onder het gewicht van slechts wat ijsbergsla en een bergje vlees. Net iets te vet vlees. Het warmhoudbakje en de grillplaat maakte dat het vlees met regelmaat iets te hard was. Vandaar ook de eerdere ‘Oh jee’. Ik heb bij zeker 3 tot 4 happen een goede knoflooksaus geproefd, en bij één hap een lichte hint van sambal. De smaak van de kip was behalve vettig nog best goed. De prijs van het geheel? 3,50.

Ah, weet je wat? Ik mail dit verhaal wel aan Clinton, het is geen verhaal dat herinnert hoeft te worden. Het broodje zal ik ook snel weer vergeten zijn. Al ware het een verdwenen email. Jammer dat we de twee kandidaten daar in die Verenigde staten van Amerika niet zo snel kunnen vergeten. Sommige mensen zouden een slecht broodje kebab moeten zijn. Veel beter voor de wereld.

Profile