Safak, Amsterdam-Oost

onderweg bleek de vulling in orde

Na een tijdje mn saldo negeren en grenzeloos geld uitgeven was ik zo goed als deadbroke geraakt.
Niet helemaal leeg, maar leeg genoeg voor een milde, passende, kredietsdepressie.
‘Helemaal niet erg’ denk ik dan maar…en mijmer over mn moeder die in de oorlog kolen raapte op het treinemplacement te Haren.
Of stel me voor dat ik in Syrië zou wonen. Allerlei crap om je af te leiden van het feit dat je gruis zit te roken van buitenwiet en bodempjes zure rode wijn naar binnen keilt die al enkele dagen naast je monitor staan. Kansloos?Je bovenlip is kansloos.
Ik was voorbereid op een avondje niksdoen en daar had ik eigenlijk na al het vreet, zuip-en hakwerk van de laatste weken wel even behoefte aan.
Telefoon.
“Hé schele, heb je zin om…”Gast…ik wi..”Kom op man, effe maar””Oké, zie je zo”.
Ik ben niet zo moeilijk. Althans……..soms niet.
Dus daar reden we, op weg naar een of andere boring-ass expo waar we hoopten een blik te kunnen werpen op de, schijnbaar niet geringe, boezem van een populaire duitse artieste in de urbane schilderkunst.
Aangekomen in Amsterdam-Oost viel mn getrainde reportersoog meteen op een zaak die enkele weken terug dicht was toen mn vriendin en ik passeerden, maar nu evenwel open bleek.
Mooi, het kleingeld dat ik van mn tafel meenam zou me vast nog wel een broodje döner kunnen bezorgen.
Nadat we illegaal parkeerden, wat daar erg makkelijk verliep, rende ik de zaak, Safak geheten, binnen.
Ik moest meteen denken aan de gevreesde Iraanse geheime politie, maar nee, dit is met een F. We zouden niet vergiftigd worden of verdwijnen zoals ze daar in Perzië een handje van kunnen hebben.
Een groot aanbod Turkse spijzen in de vitrine, een deegmachine en natuurlijk twee glinsterende, roterende rollen vlees.
De dame achter de balie nam mn bestelling in ontvangst en begon aan de nodige arbeid. Voorpret.
Voor dit broodje kebab betaalde ik haar de som van twee euro en vijftig centen. Een lage, overzichtelijke, prijs als je erover nadenkt.
Ook als je er niet over nadenkt..is het een overzichtelijke en lage prijs.
Op mijn foto’s zal je, als het aan mij ligt, zelden tot nooit ijsbergsla aantreffen. Ik heb van die sla een trauma gekregen in het Shoarma-Tijdperk.
Je weet wel, dan deden ze vroeger, toen shoarma het enige lekkere was dat je kon halen als je je vol liet lopen in de plaatselijke horeca, een hele zooi sla tussen je vlees, zodat je je eigenlijk gewoon genaaid voelde achteraf.
Dat soort onzin trek ik slecht. Ik wil een broodje vlees en verder basta.
Een uitje of andere groentelijke decoratie, tuurlijk, maar het moet niet te overdreven worden allemaal.
Twee vijftig dus. We verlieten Safak.
Onderweg, lopend naar die artyfarty-toestand, bleek het een beter-dan-verwacht-broodje-van-twee-vijftig.
Er zat, om het begrijpelijk voor iedereen uit te drukken, erg veel vlees in.
Ja, ik bleef maar happen en happen. Het koste me bijna achthonderd meter snelhappen om het van mn handen in mn slokdarm te doen belanden.
Nou lijkt het weer alsof ik met een half gekruid kalf over straat ging, maar dat is teveel van het goede.
Ik was wel relatief flabbergasted over de hoeveelheid vlees versus de prijs, dus het moet en zal worden opgenomen in de boeken.
Geen extraatjes; goed geroosterd brood, lekker kalf, rode ui en tomaat plus enkele, goed geplaatste, lagen knoflook en sambal die het geheel op een twee euro en vijftig cent-achtige wijze afsloten. Een goed te betalen en goed te eten broodje kebab, daar op de Linnaeusstraat.