KEBABREPORTERS

Terwijl heel Nederland meehuilt met de wolven in het bos, of beter met Prorail en de NS over hoe koud het is in het land, zitten MaCA en ik in Oostenrijk, waar het echt fris is.
’s Nachts is het dieptepunt -34oC, overdag -15 tot – 20. Er is hier eindeloos veel sneeuw, die met behulp van bulldozers wordt opgestapeld tot honderden meters hoogte. Onze hotelier beweert dat dit bergen zijn, maar als iets wit is, is het voor mij sneeuw tot het tegendeel is bewezen.

[Lees verder →]

Met commentaar van Delicatesther

In de bus stappen, naar de supermarkt rijden, boodschappen doen en er achter komen dat je de bus terug net gemist hebt. Minstens een kwartier wachten, met uitzicht over een drukke straat en als je achter je kijkt een wegens verbouwing gesloten kebabzaak. Wat misschien maar goed is ook. Dit scenario is ons (Delica en ik) al een paar keer overkomen. De bustijden laten het niet toe precies uit te komen, wachten in de kou is ons lot. Of we zouden voor onze lol minsten 30 minuten in de supermarkt moeten vertoeven. Op een zaterdag? Je maakt een grapje zeker. We maakten ons dus al op voor 15 koude minuten toen we zagen dat de kebabzaak eindelijk weer open was. Waar ze in Nieuw Zeeland en Amerika nog wel eens vol trots “New menu and management” onder de oude naam toevoegen gaan ze hier radicaler te werk; gelijk een nieuwe naam, zijnde: Nilay (voorgaand dus bekend onder ‘Shoarma Studios‘). “We zullen zo kebab moeten gaan eten denk ik?” Vroeg Delica met een licht spoortje van angst in haar ogen. Het vorige verslag stond haar blijkbaar nog goed bij. “Lijkt me duidelijk”antwoordde ik, klaar voor een nieuw kebab avontuur. Met de wetenschap dat ik dat weekend sowieso nog erg lekker zou gaan eten was ik niet bang voor een slecht broodje meer of minder.
We namen plaats in de vrij krappe zaak, die zich duidelijk richt op afhaal en bezorging.
[Lees verder →]

Ik had het helemaal geplanned weet je.
Nietsdoen zaterdag na een zware vrijdagavond/nacht en dan op zondag lekker bankhangen met mn vriendin, beetje American Dad kijken. Als eten die ene nieuwe tent in haar buurt scoren en daarna een partij beuken in de oefenruimte.
Het liep natuurlijk anders. Niet significant anders maar gewoon, anders.
Zaterdagavond kon ik mn kebablust niet meer bedwingen dus toog ik naar de Groen van Prinsterenstraat in stadsdeel Westerpark.
Dat is zeg maar de laatste straat waar de 10 doorheen rijdt voor de eindhalte op de van Hallstraat. [Lees verder →]

Smaakpolitie

Of hoe ik deze tent zag :

haarlem-hasret

Een broodje of zeven, deze maand. Volgende week een toertje waarvan we nu al kunnen voorspellen dat er erg slechte broodjes gegeten gaan worden. Weet je, heel even geen kebab voor deze jongen. Nou ja, nog eentje dan, een “nieuwe” tent in Haarlem kan ik niet laten lopen. Weliswaar een tent die ongeveer 2 keer per jaar van naam veranderd, maar goed, hij stond voor zover ik weet onder nog geen enkele naam op deze site (zou ik dat verdacht moeten vinden?) dus het moet er maar eens van komen. [Lees verder →]