Letse Kebab (Con)Fusion, Kebabi

Verslag door Bob Kepap

Mevrouw Bob (Ma C.A. voor de kinderen) is het niet helemaal met me eens. Ik vind mezelf Oldschool, zij vindt mij ouderwets. Met name over de sambal kunnen we het niet eens worden. Voor mij hoort dat door de bami, zij is van mening dat het ook door kebab kan.

Het idee is als volgt. Misschien is de kebab het lekkerst als je het eet in Turkije, onmiddellijk nadat een Turkse slager/kok een lam krachtig aan een spies heeft geregen en er Turks gras, knoflook en uien aan heeft toegevoegd, dit alles geserveerd met zo’n heerlijke Turkse saus op yoghurtbasis.

Het ontbreken van Turkse heuvels en vooral zon in ons land maakt dat niet mogelijk. Hetzelfde geldt voor Letland.

Volgens mevrouw Bob zijn er nu twee mogelijkheden: je maakt er een zooitje van, of je mixt het beste van culturen. Dat heet fusion. De beste sambal met de beste kebab levert volgens haar theorie een perfect broodje.

Met deze gedachte reden we door zuid Letland. Nu ben ik de taal niet echt machtig, dus regelmatig sta je voor verrassingen. Neem nu die overheerlijke appelflap die ik in een vitrine zag. Naast de croissants en boven de chocolade taart. In fusion taal: “Da, yes, that one, please, danke”. Zit ik daar even later met een bal gehakt met ui in bladerdeeg. Niks appelflap, en erger nog, ook nergens mosterd te zien.
Kortom, je wordt erg alert, maar lang niet altijd genoeg.

We stoppen tijdens een rit tussen de middag in Liepāja. Dit is een plaats met de grootte van Utrecht aan de Letse kust.  In het centrum van de stad besluiten we dat het haptijd is. Mijn geluk kan niet op als ik twee tenten met opschrift Kebabi zie. Nu moeten we een keuze maken. De één heeft hamburgers en kebabi. Het lijkt er op dat kebab een bijproduct is, na de hamburger. Dat moeten we dus niet hebben.
De ander is geen stalletje, maar een echte zaak. Bovendien staat er een kleine rij en is er geen bain marie. Het vlees aan het spit ziet er uit of het doorboord is, en niet geplakt. Het wordt dus de laatste kebabber. Door de rij kan ik alles goed in me opnemen. Er staat een jonge vrouw met zwart haar en een donker uiterlijk. Bij mezelf denk ik “da’s toch geen Turkse”. Nu mag je niet afgaan op vooroordelen, want met wat training kan je zelfs een Belg kebab leren maken. De appelflap-met-bal gedachte laat toch een klein alarm afgaan.
Voor de zekerheid bestellen we dus twee kleine broodjes. Er staat dat er ook bio-kebab is, maar die negeren we succesvol. Dat ruikt naar fratsen waar ik niet aan toe ben.

De klanten voor  me hebben meer vertrouwen in de kebabster. Ze bestellen een groot bord kebab. Per persoon wordt er een aardappel in de frituur gegooid. Ik schat het formaat van deze piepers op vier in een kilo. Ze zijn een beetje geschild, maar verder verdwijnen ze zo in het hete vet. Het bord wordt verder voorzien van een ruime hoeveelheid groente en vlees, alles overgoten met een gele saus. Verder wordt er een glas kefir bij geserveerd. Verheugd verdwijnen de mannen met hun bord naar een tafeltje buiten op het terras. Met verbazing kijk ik naar de snelheid waarmee het geheel naar binnen wordt gespoeld met de kefir.

Dan moeten we onze aandacht gaan richten op wat er met onze maaltijd gebeurt. Twee maïsbroodjes verdwijnen onder de grill. Vervolgens worden ze dik besmeerd met…. kerriesaus!
Het vlees, blaadje sla, komkommer en tomaatje verdwijnen in het maïsbrood. We rekenen 1,30 Lat oftewel € 1,85 af per broodje. Het lijkt een koopje.
Mevrouw Bob weet niet alleen van groente, maar ook van koken. Kadaver aan het spit is prima, maar dan wel graag goed afsnijden en met liefde fileren graag.  Dit vlees krijgt de kwalificatie “slecht uitgebeend”.

Ik graas even door, honger helpt. Het warme maïsbroodje is prima, maar verder ben ik verward. Is dit het nu?
En zo ja, wat is het dan? Is dit nu fusion? Wordt hier het beste van stijlen gecombineerd?
Moet ik de fles tabasco die op tafel staat ook nog omkeren boven dit product?

Als we weg gaan besluit ik dat ik een lekker maisbroodje met erg matig beleg heb gegeten. EN GEEN KEBAB. Volgende keer als we in Liepāja zijn (wat nog lang kan duren), ga ik bij de buurman eten. En als die geen aantoonbare kwaliteits-Turk in de zaak heeft, dan neem ik een hamburger. Aan mijn lijf geen fusion!