Haarlem, Hasret

Reeds lang geleden ben ik gestopt met het plaatsen van vraagtekens bij mijn doen en laten. Soms kom je jezelf dan ook weer erg hard tegen. Eens even kijken, ik had trek in kebab. Heel erg trek. Mooi weer buiten, dus een wandeling naar de kebabboer leek me wel op zijn plaats. Geen stoute schoenen voor nodig, gewoon, lekkere loopschoenen aantrekken, en klaar. Vrij simpel dus. Had ook geen nieuwe tenten in het vizier, niet spannends, meer dan een goed broodje kebab had ik niet nodig.

Al wandelende bedacht ik me dat mijn vaste tent voor dit soort gelegenheden afviel. Helaas, alleen nog maar kip daar. En het moge bekend zijn dat ik een beetje klaar ben met kip. Niet getreurd, genoeg andere tenten daar in de buurt. Dat die wel eens dicht konden zijn, nee, daar had ik geen rekening mee gehouden. En dicht waren ze. Kijk, en daar begon het gezeik. In plaats van richting stad te lopen begon ik richting noord te lopen. En te lopen. En nog meer te lopen. Ik wist waar ik heen ging, ik wou het alleen niet onder ogen zien. Kwam daar de Bert in mij naar boven? Ging ik iets proberen dat bij voorbaat al afgeschreven was? Ik vermoed het. Ik liep richting Julianapark, naar een kar die daar al ruim tien jaar staat. Hasret.

Een jaartje of tien geleden wist ik nog amper van het bestaan van een broodje kebab af. Broodjes warm vlees, uit de snackbar, daar was ik gek op. Maar geen kebab. Ik liep wel wekelijks langs deze kar, ’s avonds, op weg naar mijn baantje in een Haarlemse uitgaansgelegenheid. Soms at ik hier wel eens een Turkse pizza, die altijd goed te doen was, maar verder ging ik niet. Vele jaren later wel, met tot nu toe altijd een teleurstellend resultaat, als ik het zacht mag uitdrukken. En het drong steeds meer tot me door dat ik het weer ging proberen. Hoe graag ik ook anders wou, ik deed het niet. Geen vraagtekens plaatsen.

Ik hoorde mezelf de bestelling plaatsen. Geen weg meer terug. De rol die er hing was kip, maar ik kreeg de keus tussen kalf en kip. Fijn zo. Ik zag een stuk Turks brood de oven in gaan. Ik hoorde mezelf “ja alles” zeggen. Ik zag er van alles opgaan, waaronder een uiensaus. Ik merkte dat ik weer hoop kreeg. Uiensaus, dat zijn de kleine extra’s. Ik zag het pakket groeien en groeien, tot behoorlijke proporties. Evenals mijn hoop op een goed broodje.

Mooi plekje in de zon opgezocht. Eten. Er vielen brokken half aangebrand, doch erg lauw, vlees uit. En echt brokken. Alsof een blinde spastische houthakker met een kettingzaag de rol te lijf was gegaan. Het vlees was niet meer het smakelijke vlees dat het waarschijnlijk ooit geweest was. Ik meende een zoet sausje te proeven, en een bittere. Er was niet echt een doorkomen aan. Nog meer brokken, maar allerminst smakelijk. Rare smaakjes. Ergens op de helft besloot ik dat het mooi geweest was. Ondanks mijn honger, of de 4 euro die het me gekost had. Ik ging doen wat ik zelden doe, ik vertrouwde het broodje voor de rest aan de vuilnisbak toe. Deceptie. Ik denk dat ze het wel snappen daar, maar echt lukken wil het niet met die broodjes van ze. Nog steeds niet. Met een zowel letterlijke als figuurlijke bittere smaak liep ik naar huis terug. Geen vraagtekens plaatsend, maar mezelf wel vervloekend dat ik niet gewoon richting Jansweg ben gelopen.