Eethuis Elvan, Rotterdam

Rotterdam is een stad van de extremen. Extreme gebeurtenissen, extreme gebouwen, extreme meningen. Toen ik gisteren bij mijn huisgenoot M. aankondigde dat ik die avond naar Rotterdam zou gaan was de onmiddellijke reactie ook: “Oh, gecondoleerd.”
De één houdt van Rotterdam, de ander haat het. Nou ken ik Rotterdam niet goed genoeg om me in de ‘houden van’ categorie te scharen, maar een hekel heb ik er in ieder geval niet aan. Toch was ik benieuwd of mijn beeld van het extreme zich ook doorvoerde tot de Rotterdamse kebab.

Gelukkig had Jan Beton me meegevraagd naar een (overigens uitmuntend) optreden van Dan le Sac vs Scroobius Pip in de Rotown in, jawel, Rotterdam. Het voordeel van op stap gaan met een medereporter is dat er niet vreemd opgekeken wordt als je na het optreden nog een extra stuk wil omlopen om kebab te halen, ook al heb je eigenlijk geen honger. Minitour!

Na dus wat rond te sjokken liepen we Eethuis Elvan binnen. In deze zaak loopt het personeel keurig in bedrijfsshirtjes rond, wat normaliter een zekere professionele sfeer met zich mee zou brengen. De treurige vitrine met bijna lege bakjes groenvoer, een enkele Snickers en een enkel pakje Sportlife had het tegenovergestelde effect. Op de achtergrond stond een televisie een clip van een Turkse X-factor-achtige ster af te spelen en er was één andere klant. Deze jongen stond daar gewoon stil een andere klant te wezen totdat er 10 minuten later opeens een “Ik zie jou nooit meer!” bij de verkoper uit komt zetten. Blijkbaar een vriend, maar de uitvoerige stilte voordat dit gesprek begon die plaats vond was zacht gezegd koud te noemen. De sfeer in deze tent was sowieso ietwat… vreemd. Ik kan niet helemaal uitleggen waarom, maar er hing in ieder geval spanning.

Ietwat verward staarde ik naar het lichtmenu. Ze verkopen Sis kebab, Adana kebab, döner dürum, shoarma, de lijst hield nooit meer op, maar het gewone broodje döner zag ik niet onmiddellijk staan. Toch, gezien de gestapelde vleesrol en de uitgebreide keuze riep ik toch maar gewoon dat ik een broodje kebab wou en daar werd niet vreemd van opgekeken. Waar vervolgens wel vreemd van opgekeken werd, maar dan van mijn kant, was de wijze waarop dit geheel bereid werd. De rol was volledig rauw. De kebabber ging deze rauwe rol met een gigantisch mes, of eerder, zwaard, te lijf en verzamelde een stapel rauw vlees wat vervolgens de pan in ging. Terwijl dit stond te bakken verwisselde hij en een andere kebabber de grote rauwe rol door een dunnere rauwe rol, de reden daarvoor zal voor mij altijd een mysterie blijven. Daarna werd deze rol bestookt met gigantische blauwe vlammen… Eh, waarom deze wel?
Nou ja goed, het inmiddels afgebakken vlees werd in een simpel Turks broodje (niet gegrild) gedaan en overgoten met knoflooksaus en sambal. Vervolgens kwam er een lading van het groenvoer uit de treurige bakjes bij, nog meer vlees, en weer knoflooksaus en sambal. Een uitstekende verdeling dus. “Meenemen?” “Alsjeblieft.” Het broodje werd in aluminiumfolie gevouwen en met wat servetjes in een plastic zakje meegegeven. De schade: €3,50.

Jan en ik liepen naar buiten, Jan riep meteen: “Wat was dat?! Shit, ik vind het bijna jammer dat jij deze mag recenseren…” Ik was dus niet de enige die opkeek van de vreemde sfeer en de rare wisseltruc met de vleesrollen. Buiten begon ik aan de jurering. Jan had me al op de hoogte gebracht, ik kon in Rotterdam kip verwachten; en inderdaad. Jammer. Toch, voor kip was het wel smakelijk. Het groenvoer bestond uit sla, ui, tomaat en in kleine blokjes gesneden komkommer (wat ik overigens smakelijker blijk te vinden dan plakken om de een of andere reden). Het brood was als eerder gezegd vrij simpel maar in principe niet verkeerd. De sauzen waren standaard. All in all; een zeer gemiddeld broodje met een uitstekende verdeling. De €3,50 die ik ervoor betaalde was hij waard, maar het feit dat het zo standaard was paste eigenlijk niet bij de setting. Ondanks de gemiddelde culinaire ervaring voldeed de zaak namelijk wel helemaal aan mijn vermoeden dat Rotterdam wat… eh, extreem is.