KEBABREPORTERS

Je kent het wel, begin van de maand, lui, eten bestellen dan maar. Het toeval wil dat er een redelijk nieuwe zaak was die ik graag zou willen proberen. Trouwens toeval? Niets daarvan. Ik lieg dat. Ik wist van die tent, en ik wist dat zodra mijn loontje weer op mijn rekening zou staan ik hier wat zou gaan bestellen. Ze trokken mijn aandacht door de toffe naam : The steak out. En ik hou van steaks. Beetje op de bestelsite zitten neuzen, en wat blijkt? Ondanks de naam gaan ze helemaal niet zo voor de steaks. En aangezien biefstuk ergens vergeten tussendoor komt leek me dat geen goede keuze. Ik ben gek op biefstuk, maar dan wel graag heel goed. Afgaande op de naam zou je die hier wel verwachten, afgaande op het menu had ik zo mijn twijfels. Een missed steak dus.
In plaats van voor vlees ging ik voor een pizza ,met zeevruchten. En vooruit, het staat er tussen, dus ik moet. Een broodje kebab. Niet op een of ander toevoeging gelet. [Lees verder →]

Ik ben een beetje een vreemde eend in de bijt. Als je mij ziet zal je niet onmiddellijk zeggen: daar loopt een whiskyliefhebber. Ik ben wel eens naar whiskyfestivals geweest. Daar lopen dan hordes middelbare mannen in fleecetruien die lekker een dagje voor zichzelf houden, af en toe vergezeld van hun vrouwen in bijpassende fleecetruien en meestal voorzien van een te zware compensatiecamera. Als een wat jongere meid die er (hopelijk niet) uit ziet alsof ze eerder Jillz zou drinken, krijgen mensen vaak het verkeerde idee. [Lees verder →]

Het is inmiddels enkele weken geleden. Mijn handen trillen nog een beetje. Ik slaap niet goed. Ik eet mondjesmaat. Gedurende de dag, als ik even niet waakzaam ben, wil ik nog wel eens flashbacks krijgen. Jan Beton vertelt me dat ik schreeuw, schop en huil als ik wél in slaap weet te komen. De situatie is niet langer houdbaar en hij was er klaar mee. Hij drong aan dat het tijd was om hulp te gaan zoeken. Dat heb ik gedaan. Hieronder het transcript van de sessie bij mijn psychotherapeut, wat ik om therapeutische redenen openbaar wil maken. [Lees verder →]

Je kent het wel, begin van de maand, lui, eten bestellen dan maar. Oh nee, wacht even, dat was een ander broodje. Laat ik eerst maar eens het broodje beschrijven dat ik laatst in Eindhoven at. Zoal jullie misschien nog weten van eerdere verhalen, ik was in Eindhoven met onze twee vrouwelijke reporters. De rest van de mannen kon niet. Maakt niet uit, het werd alsnog een gezellige dag. Ik mag dat Eindhoven wel. [Lees verder →]

Na uren rondlopen door Florence hadden we zomaar weer honger.
Eerdere ervaring met Turküaz Choco Kebab, goede service en een aangename gesprek, maakte de keuze makkelijk. Op naar de grote broer Turküaz Kebab.

De kebabber van ’s ochtends hing rond in de zaak. We sluiten niet uit dat hij inmiddels een detailstudie van www.kebabreporters.com had gemaakt, want het enige wat er af kon waren norse blikken.
We waren aan de late kant, laten we zeggen niet meer dan twee uur voor het moment waarop Italianen honger beginnen te krijgen, dus er was helemaal niemand in de zaak.
Ik reken de zwijgzame groep van drie donker geklede werknemers even voor het gemak niet mee.
We besloten tot Durum, MaCA de dooie kip, ik de beef. “Met Ayran graag….“.
“Die is op”, was de reactie waaraan iedere vorm van levensvreugde ontbrak.
“Doe dan maar koffie”, was de 2e poging. “We hebben alleen Italiaanse” was het antwoord, waar mogelijk nog meer depressie in was verscholen.
Het drong tot het team door dat we niet onmiddellijk zouden verdwijnen, maar ter plekke de bestelling zouden consumeren en beoordelen.
Daar hadden we een uitstekende reden voor. Turküaz Kebab beschikt, in tegenstelling tot de kleine zoete buurman, over een uitstekend straat terras, waar het goed zitten in na een dag ferm de turbo-toerist uit te hebben gehangen.
Met zicht op de toeristen die zo stom waren zich aan de Italianen aan te passen en dus tot 20.30 hongerig liepen te chagrijnen, alleen maar om thuis te kunnen vertellen hoe anders die Italiaanse cultuur is, en hoe fantastisch het was om zich daar aan aan te passen.
En met uitkijk op de Duomo, die op redelijke afstand best leuk is om te zien.
Ondertussen waren de durums gevuld. Verse gevarieerde salade, goede yoghurt saus en stevige pittige saus, pepertje er bij, helemaal goed.
Althans, dat had het zomaar kunnen wezen. Kijk, het vlees kwam niet direct van de rol, maar de beef was prima en kwam met grote hoeveelheden.
Nee, het was de verpakking. Leg het op een bordje, stop het in een leuk papieren zakje met als rode opdruk tekening van een vakgenoot die leven en werken wel ziet zitten, MAAR FROT HET NIET IN EEN GROTE PLASTIC ZAK!!!
Dat deden ze dus wel. Permanent opletten aan te voorkomen dat je de plastic slierten tussen je tanden weg moet peuteren, terwijl de Durum na twee happen spontaan desintegreerd en zich verspreid in de plooien van de nu “semi-vuilniszak”.
MaCA vond dat de kip niet smaakte of het vlees van een dier kwam dat een zinvol leven had geleefd, dus met de beroerde verpakking wordt dat maximaal drie pecores voor Turküaz Kebab. Met een beetje meer moeite hadden ze twee keer op een dag een tevreden klant gehad.

Turküaz Kebab
Via Dei Servei 29, Florance, Italia
En iedereen die zegt dat 29 en 69 niet naast elkaar kunnen zitten heeft ongelijk. Italianen kunnen niet tellen.

https://www.google.nl/maps/place/Via+dei+Servi,+29,+50121+Firenze,+Itali%C3%AB/@43.7742328,11.2580078,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x132a54047f9b9507:0x5014dd7a4704c35?hl=nl