KEBABREPORTERS

Het is weer tijd voor een oud vertrouwd antikaterontbijtkebabverslag.

Lopend over station Wien Südbahnhof, katerig, zoekend naar wat voedsel, stuitten we op een kebabtent die wonderwel al open is om 10 uur ’s ochtends. Uiteraard bestel je dan zonder enige twijfel een broodje. Je bent kebabreporter of je bent het niet hè.

Oke, ik heb het geprobeerd maar ik kan niet liegen. In werkelijkheid liep het allemaal iets anders die ochtend. Als er iets is waar ik op dat moment niet aan moest denken dan was het wel een broodje doner. Ik hoopte op een vers croissantje. Een kaascroissant misschien. Maar kebab? Het kwam niet eens bij me op…

Een van mijn reisgenoten had duidelijk een ander idee en stond nog voor ik het door had met een broodje vlees in zijn hand. En hup, ook de volgende bestelde er één. Tja toen werd groepsdruk me te veel en ik moest bovendien aan mijn reputatie als kebabreporter denken.

Kebabtrek

Met tegenzin zei ik tegen de kebabsnijder ‘ein doner bitte’. Ik mompelde eigenlijk meer, in de hoop dat hij ein fanta bitte had verstaan en ik alsnog kon doorlopen naar de naastgelegen broodjeszaak. Maar nee, hij ging meteen druk aan de slag en het moet gezegd worden: hij bereidde het broodje met veel passie. Beetje vlees, beetje saus, wat salade, nog wat saus, handje kruiden. En alles met een glimlach op zijn gezicht. Toch zorgde het enthousiasme niet voor de benodigde kebabtrek.

Ik pakte wat onwennig het broodje aan en ineens was daar een omslag. Ik bedacht me dat ik enorme trek had en dat kebab per definitie goed is, ongeacht het tijdstip. En ik besefte dat het eerder besproken Venetiaanse broodje doner zo’n twaalf uur geleden mijn laatste maaltijd was geweest. En hoewel je als reiziger op doorreis natuurlijk niet je tanden poetst en de knoflookwalm van het vorige broodje ongetwijfeld nog om me heen hing, waren de tastbare herinneringen tussen me tanden en in mijn  mondhoeken inmiddels wel verdwenen. Ja, ik had de juiste keuze gemaakt. Tijd voor vlees!

Water

Nadat ik mijn ontbijt naar binnen had gewerkt, besefte ik ineens dat ik de fles water die ik al twee dagen mee zeulde  kwijt was. De halve inhoud was eerder die ochtend zeer welkom nadat ik brak ontwaakte in de trein met mijn hoofd in een onmogelijke positie en een sliert kwijl bengelend aan mijn mondhoek. Nadat deze nadorst zich vermengde met sambaldorst móest ik meer water hebben. Al snel schoot me te binnen dat ik de fles op de grond had laten staan bij de reserveringsbalie, dus ik haastte me die kant op. Echt luttele seconden nadat ik de fles in het vizier kreeg zag ik een Amerikaan die achteruit liep en pardoes op zijn muil ging over mijn water. Lachend liep ik verder, pakte geamuseerd mijn fles dronk deze leeg en ging weer terug naar mijn reismakkers.

Nu zul je denken leuk al deze nutteloze informatie waar ik niks aan heb, maar ik kom hier voor kebabverslagen over broodjes doner en niet om iemands saaie vakantieverhalen te lezen. Ik zal maar snel to the point komen. Hier wringt de schoen namelijk een beetje. Ik kan mij tal van onnozele details herinneren. Zo schiet me ineens te binnen dat ik op mijn tenen het herentoilet ben ingeslopen nadat ik zag dat de geldvrager de damestoiletten aan het schoonmaken was. Ik had namelijk geen zin om 50 eurocent te betalen alleen omdat ik de knoflooksaus- en vleesresten van mijn handen wilde spoelen. Het lukt me echter niet om terug te halen hoe het broodje precies smaakte. Ik hoop eigenlijk dat met de lange inleiding het grootste deel van de haastige internetters op de helft al is afgehaakt zodat hen deze teleurstelling bespaard blijft.

Toch valt er wel iets te melden over dit broodje. Heel slechte broodjes en broodjes van wereldse klasse vergeet ik nooit. Als je ooit op Wien Südbahnhof bent kun je dus gerust een broodje halen bij deze toko…

https://www.google.nl/maps/place/Quartier+Belvedere/@48.1865115,16.380417,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x476da9d8293c75cb:0xf0e7622611eb7ff4?hl=nl