Londen, The Grill Kebabs (Lebanese Restaurant)

Verslag door Bob Kepap

Ma CA wilde uit breien. Normaal eindigt ze dan in Utrecht in een ‘roeg in waar ze aan ‘nitting in publi’ doet. Dat komt uit het Engels. Die lui hebben moeite met de “K”uitspreken. Mijn naam wordt bijvoorbeeld altijd verbasterd tot Bob ‘Ebab.

En daarmee zitten we precies waar Ma CA uit breien wilde. In London, want daar houden ze de AiNitdees (I-knit-days). En i’ wilde een broodje ‘Ebab. Hier ik hou er mee met Engelse kreten te schrijven zoals de Engelsen het uitspreken, anders denken jullie straks dat Ma CA een nitwit is. Forget it, ze is een knitwit!

Naar het serieuze deel  van dit verhaal. We hadden de trein naar St.Pancras, een perfecte verbinding, met redelijk dicht bij de uitgang van het station verschillende Kebabbers. Nu zijn er twee redenen om niet te blind naar het favoriete uithangbord te hollen. Ten eerste rijden ze daar stompzinnig links. Eén moment van enthousiasme en je bent plat. De tweede is dat het economisch niet goed gaat op ‘t eiland. Wie niet goed oplet staat lang te trekken en duwen aan een rolgordijn dat nooit meer opengaat, omdat de kebabber het niet gered heeft.

Uiteindelijke vinden we ons discussiepunt op de Pentonville Road. Nu wordt-ie spannend. Nog nooit heeft de kebabreporterswereld zich druk gemaakt over waar de kebab vandaan komt, of het moet dat prachtige verhaal zijn van die overleden Berlijnse Kebabber die ons dode vlees voor het eerst als fast food op de markt bracht. Er zijn echter delen van de wereld waar men zich heel erg op kan winden over de vraag waar de kebab vandaan komt. Neem nu het Midden Oosten. Libanon en Turkije zullen nooit bevriende naties worden omdat er kebab tussen ze in staat.

In ons land zijn het vooral de Turken die ons discussievoer opdienen. Bij het St.Pancras station is het een Libanees.  The Grill Kebabs (Lebanese Restaurant) heeft een blauwe pui, met de juiste plaatjes van ons voedsel. Binnen draaien er twee vleeschspiezen. Een met kip, en een met verlijmd lam. Nu heb ik vaker opmerkingen gemaakt over het verlijmen van vlees, maar deze is anders. Bij rollen van sommigen, laten we D.C als voorbeeld nemen, wordt het vlees eerst tot moes gemalen en dan tot rol opgestijfd met  allerlei middelen waar Bob niet om gevraagd had toen hij het woord vlees uitspraak. Hier is dat anders. Het vlees is nog duidelijk herkenbaar nadat het is afgesneden.

Verder is het een wat sjofele vettige zaak. Er hangen wat Arabische kreten, maar de talenkennis van Bob, en zelfs die van Ma CA is onvoldoende om te beslissen of Allah wordt aanbeden of dat wordt meegedeeld dat Turken niet kunnen bakken. Daarnaast hangen er drie diploma’s voor hygiëne voor drie Libanezen. We gaan er van uit dat die bij dit restaurant zijn betrokken, maar de diploma’s maken niet duidelijk of het gaat om persoonlijke hygiëne of die van de food-handling.

De kebabber is echter zeer indrukwekkend. Niet door zijn omvang, DeliCATester zou hem zo uit zijn schoenen blazen, maar door zijn smetteloze koksmutsje en zijn koksbroek  met dambord patroon.

Als we niet gaan voor de take-away, dan dienen we te gaan zitten. Er worden bordjes klaargezet, een verblijdende hoefveelheid vlees gesneden en er wordt gegoocheld met vegetarisch materiaal. We krijgen een pittige yoghurt knoflooksaus en een pittige saus. Dit alles wordt in twee durums gedraaid, en daarna in pakpapier. Het pakpapier wordt vervolgens zorgvuldig op de borden gelegd en geserveerd.

Als we het pakpapier hebben verwijderd is er maar een conclusie mogelijk: dit ziet er niet uit! Bovendien pleurt de durum van Ma CA ter plekke uit elkaar, zodat er niets anders op zit dan stukken durum en sla te gebruiken om de onderdelen van het eten naar binnen te schuiven, Van cutlery hebben ze hier nog niet gehoord. Bij mij gaat het beter/ik heb meer ervaring. Bekwaam, maar met toenemende moeite schuif ik het geheel naar achteren.  De moeite zit gelukkig niet in de kwaliteit maar in de kwantiteit.

Conclusies: De smaak en het uiterlijk hebben hier niets met elkaar te maken. De kruiderij is anders dan “thuis”, hier is een onderscheid met de Thuis-Turk. Ik kies geen kant in de kebabwars, maar de Libanese is zeker niet slechter dan de goede Turk. Groente is sla, tomaat en ui volgens Ma CA, dus dat is zo. Ze is knapperig en vers. Pittig is hier niet bijster opmerkelijk, maar er staan spuitflessen op tafel om aan te lengen. Dik ok dus. Dit geldt voor beide durums kan ik zeggen, want de vrouwen Kebab hebben een kleine maag, dus evenals Bob, Bert en Brommert in eerdere verhalen heb ik even geholpen met het leeg maken van de durum. Ik prefereer deze durum trouwens ver boven de pita en vrijwel alle broodjes, al had ik er graag stokjes bij gehad. Ga bij Grill Kebabs uit van het uiterlijk van de kok, en niet van de zaak of het uiterlijk van de durum. Voor 9,50 pound zit je hier absoluut goed, voor twee durums inclusief drankjes.

Later komen we ook nog langs “Eddy’s Best Fish & Chips, your place for Kebab’s” . We moeten nog een jaartje werken aan onze cultureel-culinaire tolerantie voor we dat aandurven.