Men neme 6 mannelijke reporters en 2 vrouwelijke. Men geeft ze flink wat bier, bij voorkeur al in de trein. Men laat de hele groep op een vooraf bepaald punt uit stappen. Voila, een kebabtour is geboren. Wij waren er klaar voor. Helaas was Den Haag nog niet klaar voor ons. Een horde bier drinkende en naar kebab smachtende reporters zaaide direct paniek in Den Haag. Angstzweet werd zichtbaar op de voorhoofden van lokale kebabboeren, politie was in hoogste staat van paraatheid, alle verloven ingetrokken. Kebabtenten waren spontaan verdwenen, of hingen bevroren rollen op, in de hoop dat we hun tent stilletjes voorbij gingen. Ha! Wij en stilletjes? Zeker niet! Den Haag moest en zou het weten dat wij er waren.
Nadeel van zo’n grote groep is dat er over het algemeen niet genoeg zaken zijn om onze honger te stillen. 16 zaken zijn er minimaal nodig, en het liefst redelijk op een rijtje. Dat is misschien ook wel wat veel gevraagd. Toen ik eindelijk weer aan de beurt was voor een broodje sloeg de ironie weer eens toe. Ik, die me de laatste tijd hard maak voor een kruistocht tegen kipkebab bevond me voor een zaak die zichzelf Mr. Chicken noemt. Heb ik dat? Nou ja, ik had honger, dus niet zeuren meneer Beton, maar vreten! Gelukkig bleken ze er naast kip ook kalf te hebben, en de voor mij tot nu toe nog onbekende kalkoenkebab. Of, in de woorden van meneer Brak : kluk kluk kebab. Hoewel ik de kalkoen ook niet hoog heb zitten trok mij dit wel. Want : onbekend. Want : leuke verhalen van Roald Dahl over hoe een kalkoen te vangen, of nee, hoe een heleboel kalkoenen te vangen.
Goed, een broodje kluk kluk kebab dus. De saladebar zag er indrukwekkend uit, zag zelfs nog wat takken kruiden, maar blijkbaar alleen voor de sier. Vond er weinig van terug op mijn broodje. Een broodje dat volgens de Den Haagse standaard (althans, dat denk ik, volgens mij zag ik er meerdere voorbij komen) een soort maisbroodje was. Redelijk geel dus. En net iets te krokant, maar daar houden ze in Den haag geloof ik ook wel van.
En de kebab? Tja, ik heb het niet zo op kebab gemaakt van beesten die fladderde in hun pre-kebab leven. Het was niet vies, maar het is toch net niet datgene wat ik van kebab verwacht. Leuk om een keer gegeten te hebben, dat wel. Wil je het zelf wel eens proeven? Hier moet je zijn.
https://www.google.nl/maps/place/Vlamingstraat,+Den+Haag/@52.0763873,4.3094801,17z/data=!3m1!4b1!4m2!3m1!1s0x47c5b725c60df667:0x7580dc2779cfbb9d?hl=nl
4 reacties tot nu toe ↓
1 bob kepap // jan 30, 2011 at 14:43
Mooi verhaal!
Kluk Kluk Kebab. Zijn we in december toe aan New Age X-mas?
Heeft de “B”’s nog gevraagd of ze nog een extra lekker stukje mochten?
2 Delicatesther // jan 30, 2011 at 14:56
Hahahahahaha, wij en stil, hahahaha!
3 Jan Beton // jan 30, 2011 at 21:30
Is dit een uitnodiging voor een soort van kerstmaal met de reporters meneer Kepap? Hmm, helaas, of nee, dat meen ik niet, maar als als alles meezit vier ik de kerst met een bbq op het strand van Nieuw Zeeland. En welke van de “B”’s uit uw familie bedoeld u?
4 bob kepap // jan 30, 2011 at 22:34
Allemaal. Het is een publiek geheim, maar de training voor het oprekken van de maag om tot het verwerken van zulke hoeveelheden kebab te komen is begonnen met het verwerken van grote stapels kluk kluks.
Nieuw Zeeland? Naar vooruitzicht!
Reageer