Istanbul Kebab House, Auckland

Wat te doen als toerist? Goede vraag. Je gaat eens de stad in, bekijkt eens een souvenirshop, misschien tegen beter weten in meerdere (en ja, ze hebben allemaal hetzelfde), beklimt een toren; bij voorkeur de hoogste. Duikt een kroeg in omdat ze er Belgisch bier hebben. En omdat je daar dan toch bent kun je net zo goed een Belgisch biertje bestellen. De mosselen even overslaan. Omdat het half twaalf is en je net al wat kebab naar binnen hebt gewerkt. Paar foto’s maken. Dat werk. Je probeert de stad in je op te zuigen als een spons, krampachtig proberend de weg te onthouden. Dat hippie Occupy kamp, ja daar ben ik al geweest, zou ik dan nu links moeten? Soms radeloos, soms berustend, maar altijd weer nieuwe dingen ontdekkend.

Zoals al eerder vermeld is kebab in Auckland ruim vertegenwoordigd, alsmede lam, echt lam, van van die kleine schattige mini schaapjes, die onwetend van hun lekkere smaak en lot proberen er zo lief en knuffelbaar mogelijk uit te zien. Zouden ze van hun lot afweten zouden ze er vast niet meer zo lief uit zien. Gezien de hoge mate van standaardheid die men hier er op na pleegt te houden was ik eigenlijk niet van plan er echt veel te gaan testen.Twee keer het standaard broodje, 1 keer met muntsaus en 1 keer met kip. Het zou een mooie afspiegeling van Auckland moeten geven lijkt me zo… Groot was dan ook mijn verbazing toen ik na een lange dag toerist spelen een zaak zag waar ze zowaar de kebab ook in een broodje verpakken. Hoewel de honger bij mij ver te zoeken was kon ik dit niet aan me voorbij laten gaan, zo veel was me wel duidelijk.

Ook hier in het buitenland was er duidelijk plezier bij de kebabber om mijn shirt. Even voor de duidelijkheid : ja, het was het kebabshirt, en niet mijn roze shirt met een half naakte man in rare supermanhouding. Dat dat even duidelijk is. We zouden niet graag Jelmer op stang jagen. Volgens de eveneens lachende verkoopster was ik aan het juiste adres, ik zou hier de beste kebab van Auckland krijgen. Dat is dus niet waar. De kebab, als zijnde vleesproduct dus, is overal waar ik tot nu toe geweest ben van uitmuntende (ook zonder muntsaus, je zou bijna van uitende kunnen spreken) kwaliteit. De sla is ook overal precies hetzelfde. Maar hier! Een broodje! Een Turks broodje! Nou is het brood dat ze hier voor Turks laten doorgaan net niet helemaal hetzelfde als bij ons. Minder knapperig. Ik zou het bijna een pita willen noemen, ware het niet dat een pita kleiner is, lelijker is, minder lekker smaakt, stommer is, en tevens een pita. En buiten dat : een pita. Een uitvinding van en voor mensen die liever shoarma eten.

Dit broodje is, jawel, gemaakt voor kebab. Letterlijk. En figuurlijk. Ze hebben een eigen bakkerij (claimen ze dan, al hebben ze een echte steenoven in de zaak staan, op echt vuur) die het brood en de pizzabodems fabriceerd. En de pizza bodems mogen van mij als frisbee gebruikt worden of wat dan ook, de broodjes waren goddelijk. Meestal heb ik het niet zo op de wat zachtere broodjes, maar dit was een aanvulling op de kebab. De goddelijke lamskebab. De verdeling was ook ruimschoots in orde, de prijs de standaard 9 dollar, zo rond de 5 euro dus, redelijk duur, maar dat zijn ze allemaal daar. Mijn advies is rijk worden, de wereld rondreizen, Auckland aandoen en hier gaan eten. Van alle drie ga je geen spijt krijgen.

96 Queen street