Hipster kebab – Pasam, Arnhem

Ik woon pas een half jaartje in het oosten des lands. Hoewel ik het idee had dat ik naar de andere kant van de wereld verhuisde bleek alles minder ver dan gedacht. Bewijs? Ook hier heeft Bert zo goed als alle zaken al gerecenseerd. Shit. Na elke keer enthousiast op de site te kijken of de zaak waar ik op dat moment voor stond al gedaan was en steeds diep teleurgesteld te worden gaf ik het op. Tot een paar weken geleden.
De kebabkoningen van Pasam achter de Korenmarkt – ook bekend van hun stand op Lowlands – bleken dicht. Nu was het een kutdag waarop het geregend had, ik mijn telefoon vergeten was en er wegens de NS weer uren over had gedaan om thuis te komen, dus ik was eigenlijk geenszins verbaasd dat de grote man daarboven ook nog besloten had mijn favoriete kebabtent te sluiten. Zuchtend wilde ik al terugsjokken om dan maar een broodje te halen bij de ook niet verkeerde Dönerix maar ineens viel mijn oog op het ‘gesloten’ bordje. Pasam was niet zomaar gesloten. Pasam was aan het verbouwen.

De hemel ging open en in stilte dankte ik diezelfde heer daarboven voor dit geschenk. Verbouwing = nieuwe zaak, nieuwe zaak = kebabreport. Rocky style stak ik mijn armen in de lucht en wist het zeker: deze was van mij. Met de Rocky tune in mijn hoofd liep ik naar huis, alle andere kebabopties vergeten. Soon, baby, soon..

Flashforward naar gisteren. Het was een kutdag. Het had geregend, mijn werkdag was backbreaking awful geweest en ik had net een godsvermogen uitgegeven aan een nieuwe voedingskabel voor mijn laptop terwijl ik van dat geld zeker 20 broodjes had kunnen kopen. Ik sjokte door de stad, bedacht vlak bij huis dat ik geen eten had en sleepte mezelf terug richting Korenmarkt voor kebab. Iets stuurde me echter de straat van de Dönerking en Pasam door en opnieuw beleefde ik mijn moment van goddelijke interventie. De Pasam was open. New and improved, en ik was er als eerste bij. Can I get a hell yeah?

Eenmaal binnen wachtte mij het nieuwe interieur van deze topkebabber. Wit met hoogglans zwart en paars is het kleurenschema en de tent ziet eruit als een nachtclub met kebabhoek (ik zeg, businessplan!). De balie heeft daadwerkelijk paars neonlicht eronder en aan het plafond hangen de enige herinneringen aan het vroegere mediterrane karakter van de zaak, of je moet de glitterpilaar meerekenen. Eigenaar Ufuk nam mijn complimenten grijnzend in ontvangst en bood zijn excuses aan voor het gebrek aan een pinautomaat. Ze zijn ermee bezig.

Er zijn nog steeds twee spitten, maar het menu is wel aangepast. Iets minder keuze dan ik me herinner en een broodje döner kost tegenwoordig 4 euro het stuk. Jammer, maar begrijpelijk. Bij wijze van vergelijkende smaaktest bestelde ik twee broodjes, waarvan één, geheel tegen mijn beleid in, kip. Don’t judge me, ik had honger en was nieuwsgierig.

Over Ufuks producten kan ik kort zijn. Bert had gelijk, deze tent is gewoon king. De kwarten turks brood zijn perfect geroosterd onder de grill, het vlees wordt ter plekke voor je op de plaat gegooid (niks geen bain marie hier) en de extra’s zijn in overvloede aanwezig. Verse ijsbergsla, witte en rode kool, tomaten -en komkommerblokjes, uienringen en natuurlijk: feta. Met mijn heftigste wimperknipper vroeg ik Ufuk om extra feta en zonder blikken of blozen propte de beste man víjf dikke blokken feta op elk broodje. Vijf. Ik herhaal: vijf. Er zat zelfs zóveel feta op dat flitser van mijn telefoon uitmoest. Het spul overbelichtte de foto gigantisch.

Concluderend: de kalfsdöner was beter dan de kip, maar zelfs de kip was goed. Alles is goed aan deze tent. Alles. De sambal was goed heet, de knoflook lekker fris en de feta… Oh de feta. Ik wil een t-shirt met het logo van de Pasam erop. En dat nooit meer uittrekken. En dan op turkse muziek dansen terwijl ik op mijn broodje wacht. Pasam is hier groot favoriet. Gaat dat proberen!