Dood schaap van Ekmek

Een verslag door Vriendin Nummer B

Een stukje cabaret van Acda en De Munnik begint als volgt: “Ik loop op een ochtend door Amsterdam-Oost. Waarom doet er niet toe. Het was nog heel vroeg en ik was pas half aangekleed, want ik was me net helemaal te pletter geschrokken. Waarvan doet er effe niet toe.. Ze was in elk geval een stuk sterker dan ik. En ik kén Amsterdam-Oost helemaal niet. Waarom doet er helemáál niet toe.. Maargoed, ik stond in Amsterdam-Oost, ik had honger, ik zie een bakkerij en ik loop naar binnen.”

Nu zou dit, met wat aanpassingen, ook het begin van mijn stuk kunnen zijn. Nu ben ik sinds vandaag fan van Amsterdam-Oost, simpelweg omdat ik mij met mijn waanzinnig multiculturele achtergrond enorm op mijn gemak voel tussen de Turkse bakkertjes, Indonesische eethuisjes en de “HEEEEY DUSHIII! HOE HEET JE DANNN!” roepende Surinamers. Maargoed, ik dwaal af. Het voorgenoemde stukje zou het begin van mijn verhaal kunnen zijn en the hell with it, dat wordt het ook gewoon.

Ik loop dus op een middag door Amsterdam-Oost. Waarom doet er niet toe, maar het was voor mijn scriptie. Ik was wel degelijk aangekleed, dat dan weer wel, maar ik kén Amsterdam-Oost helemaal niet. Waarom doet er trouwens echt niet toe, maar het is omdat ik er gewoon nooit moet zijn, behalve dus die middag. Ik stond dus in Amsterdam-Oost, ik had honger, ik zie een bakkerij en ik loop naar binnen.

De bakkerij van mijn keuze heet Ekmek Teknesi en is, jawel, een onvervalste Turkse bakker inclusief twee spitten. Bij de balie bestel ik een broodje kalfsdöner. “Ik heb geen kalf” zo vertelt de vriendelijke Turk achter de balie mij. “Kip of lam.”

Even leek de wereld stil te staan. Hoorde ik het goed? Zei deze man mij nu dat hij dood schaap heeft? Kebab zoals kebab is bedoeld? Na een seconde verwoed geknipper weet ik “Doe maar lam, alsjeblieft” uit te brengen en reikt hij achter zich om uit de oven een knapperig broodje te pakken dat eruit ziet als een soort knapperig Turks kaiserbroodje met sesamzaadjes. “Met alles?” “Met alles.”

De man, waarvan ik gemakshalve aanneem dat hij Ekmek is, opent het broodje en spuit er knoflooksaus en sambal op. Daarna reikt hij in een bak gemengd gras wat er zelfgemaakt uitziet. Ik detecteer stukjes tomaat, komkommer, wortel en ijsbergsla. Als volgende diept hij uit de au bain marie een flinke hoeveelheid van mijn lamsvlees op en eindigt met nog eens knoflooksaus en sambal. “Opeten of meenemen?” “Doe maar opeten.” Ekmek knikt, en reikt me het broodje aan, vergezeld van een servetje.

“Dat is dan twee vijftig.” Voor de tweede keer in amper drie minuten krijg ik bijna een hartaanval en ik staar mijn Turkse vriend dommig aan. “Twee vijftig!” zegt hij nog eens, tikkend op een geel A4tje dat tegen de vitrine zit geplakt. Verdomd, hij heeft gelijk! ‘Lamsdöner, 2,50’. staat erop in één of ander walgelijk, niet nader te noemen lettertype. Met trillende vingertjes van nauwelijks verholen vreugde diep het schamele bedragje op uit mijn portemonnee en gris het broodje uit zijn hand, voordat ‘ie zich bedenkt.

Op een holletje overbrug ik de twee meter van balie naar tafeltje, waaraan zich al twee kale, enigzins neonazistisch aandoende wandelende tattoos bevinden. Ze doen zich tegoed aan een turkse pizza. Mijn hart maakt een sprongetje bij dit mooie voorbeeld van het welslagen van de multiculturele samenleving en ik ga zitten en diep mijn telefoon op om een foto van mijn broodje te maken.

Kak, batterij leeg.

Niks aan te doen, ik diep een buurtkrantje op uit mijn tas en krabbel mijn bevindingen achterop, onder het toeziend oog van mijn kale tafelgenoten.

Nu is lam een vleessoort met een sterke smaak waar je van moet houden. Persoonlijk ben ik er dol op, maar al bij de eerste hap doet het vlees me heel sterk aan iets anders denken. Visioenen van Thanksgiving vieringen bij de Noord-Amerikaanse ex-schoonfamilie dringen zich op. Ik tuur wat verbaast naar mijn broodje en neem nog een hap, en nog één. Ik ontkom er toch echt niet aan, wat Ekmek lam noemt smaakt toch verdomd ernstig naar onvervalst kalkoenvlees. Dat was teleurstelling nummer één. Naarmate mijn broodje vordert moet ik concluderen dat de knoflooksaus volledig wegvalt, ik proef er echt niks van. Teleurstelling twee. De sambal daarentegen is dan weer erg pittig, wat ik kan waarderen. Het groenvoer is vers en knapperig en het broodje perfect geroosterd.

Als ik na een paar minuten mijn servetje in een afvalbak flikker voel ik me toch een beetje genept. Het zonnetje schijnt en ik heb kebab gegeten, maar toch, toch.

Kalkoen als lam verkopen, het kan gewoon niet. Sorry Ekmek, je bent vast heel aardig, maar meer dan twee schapen kan ik hier niet aan vuil maken.

Bakkerij Ekmek Teknesi
Beukenweg
Amsterdam-Oost