De Gastronoom, Arnhem

En toen ging de hemel open en God zei: van alle mensen ben jij mijn lieveling.

Het was dinsdag, en dinsdag is sinds kort mijn nieuwe maandag. Voorheen was er niets meer zelfmoordneigingoproepend dan de maandag. Sinds een tijd volg ik echter een nieuwe opleiding op diezelfde kutdag waarbij ik de godganse dag me creatief uit mag leven op andermans kop. Maandag is dientengevolge bijna de nieuwe vrijdag. Bijna.
Maar dinsdag.. Dinsdag is echt erg. Dinsdag is na een hele lange vermoeiende maandag de dag waarop ik vroeg op moet en hard moet werken. Deze dinsdag was de wekker niet gegaan (of ik had ‘m uitgedrukt, potayto potahto), dus ik moest zonder ontbijt door de miezerregen op de fiets met zachte band naar mijn werk. Aldaar ging er ook het nodige mis en tegen lunchtijd was ik klaar om iemand af te maken. Ik wist toen zelfs nog niet eens dat mijn telefoon met de foto’s voor het aankomende report gejat zou worden, waardoor ik dit zonder bewijsmateriaal moest uploaden. Kun je nagaan hoe kut ik de dag dán gevonden zou hebben, but I digress.

Het regende nog steeds en ik fietste met een slakkengangetje naar huis waar nog meer kutklussen op me lagen te wachten toen mijn oog viel op een spit.

Een kebabspit. Een onbekend spit. Het regende, ik had het koud en had honger en hier was nieuwe kebab. Hallelujah.

De Gastronoom is een cafetaria en mede daarom werd ik zielsgelukkig. Persoonlijk vind ik namelijk niets zo heerlijk als mijn kuthumeur afreageren op een slechte kebabber. Ik wreef me al in mijn handen bij het vernietigende report dat ik zou kunnen schrijven over een zaak die kebab ‘er even bij deed’. Als je hart ligt bij frikandellen en patatjes oorlog, kun je nevernooit goede kebab serveren, zo redeneerde ik. Bij binnenkomst werd het nog beter.

Op de balie lag een foldertje met in grote letters ALS BESTE GETEST DOOR DE CONSUMENTENBOND erop. Een claim. Een echte real life claim om aan stukken te scheuren voor deze chagrijnige kebabreporter. God hield van mij.

Bijkans kwijlend van de voorpret bestelde ik bij een grote, getattoeerde Turk mijn broodje kalf met alles. Ondertussen bekeek ik de zaak eens wat beter. De Gastronoom zag er uiterst netjes uit. Perfect schoon en strak ingericht met moderne zitjes en een balie met heel veel extra’s erachter. Mijn vlees kwam direct van het spit en de bakken beloofden veel extra’s.
Nadat de vriendelijke man mij ‘alles?’ had gevraagd en ik had geknikt pletterde hij een keur aan rauwkosterijen op mijn broodje. En feta.

Nu werd ik een beetje achterdochtig. Men moet begrijpen dat ik een grafhumeur had en graag de boel wilde afbranden. Als er dan feta bij komt kijken strookt dat niet met mijn idee van een slecht broodje kebab. Toch was niet alle hoop verloren, het vlees kon laffe meuk zijn, de rauwkost verlept, het broodje niet lekker knapperig. Er was nog een boel dat mis kon gaan. Om er zeker van te zijn dat ik alles had gedaan om dit broodje zo naar mogelijk te maken liet ik het inpakken om mee te nemen. Een fietstochtje van een minuut of tien naar huis levert bijna zeker een falend broodje op.

Eenmaal thuis was het grote moment van proeven eindelijk daar. Ik pakte mijn toch behoorlijk flinke broodje uit en nam een hap.

Fuck. Nog een hap. Fuckerdefuck.

Het broodje was knapperig van buiten en nog goed warm. Het vlees overvloedig aanwezig en smakelijk gekruid. De sauzen waren tussen rauwkost en vlees gespoten zodat het brood gespaard bleef. Goed pittige sambal en echt knoflokerige knoflook. En feta.

Een kwartiertje later was ik in de war. Ik had willen kankeren. Ik had me zó verheugd op een verlept, treurig misbaksel. Wat ik kreeg was kebab die niet alleen smakelijk was, maar ook nog eens meeneembaar.

Was ik er blij mee? Eigenlijk niet. Maarja, gelukkig kan ik nu dáár weer over kankeren. De Gastronoom serveert gewoon goede broodjes. Niet ok, gewoon goed. Op een grafdag als die van mij is dat kut. Op elke andere dag is dat helemaal top.

4 van de 5 schapen. Bam.

De Gastronoom
Johan de Wittlaan 51
Arnhem