Ali Baba, Lissabon

Soms doen we aan extreem kebabben. Bijna 2 jaar geleden heb ik in Lissabon de inktvis kebab geprobeerd. Nu zit ik er weer en bedenk dat ik ook wel wil weten of men de recht op en neer kebab verkoopt


Op de vlak bij Parka Martim Moniz zit, bovenop de oude stad, Ali Baba. Klein zaakje, waar drie kebabbers van dienst rond een uur of tien aan het werk zijn, terwijl de plaatselijke daklozen een kartonnen krottenwijk voor de nacht opbouwen langs de straat. Een soort 40 rovers, maar dan triest.
Er zijn twee klanten. Beide zwart. De een is een Mike Tyson type zonder de agressie van de laatste. ook is er geen tattoo naald in zijn gezicht verdwaald. Hij probeert zo goed en zo kwaad als het gaat een bord voor met veel gras naar achteren te kieperen. De ander is een jonge Bob Marley. Mager als Bob, dreads als Bob, joint in de aanslag. Precies wat Bob Bob maakt, maar dan zonder een spoor van een benadering van het vuur en de bezieling van the Legend.
In plaats daarvan staat hij er op het recept van piri-piri te krijgen. Dat is weinig succesvol, want zijn Engels is matig. Dit in tegenstelling tot trio kebab. Die spreken geen woord over de grens. En dan heb ik het over de grens van het oude centrum van Lissabon.
Het weerhoud Bob-de-foute er niet van met zijn hand te zwaaien en zijn mening over piri-piri te geven. Daarbij overtreedt hij achteloos de wet. Het horloge om zijn pols heeft de omvang van een full-assault wapen.
In geval van nood kan hij het ding om zijn middel doen en het als championsbelt in een foute vechtsport presenteren. Bij gebrek aan respons van de andere kant van de bali begint hij aan het bord gemengd gras van “Mike”. Weer zwaait hij verwoedt met zijn tikkende klomp edelmetalen en fake? diamanten. “Men, there is piri-piri in your food, that is nasty”, did you know that?”
Hij verdwijnt met zijn maat de nacht in, waar hij zich aansluit bij de andere 38 rovers. Ik neem mijn broodje me naar het bankje in het park aan de voet van de heuvel met het historische (herbouwde) kasteel.
Daar eet ik een goed broodje met veel en vele groenten en feta. En ontdek ik een beoordingsfactor die Delica al lang, heel lang geleden heeft aangedragen:De druipfactor. De saus is goed, maar te dun. Bij het kanten van het broodje zet het zich schrap achter een slablad, tot je door bijt, waarna het via de zijkanten van het broodje, via de kaaklijn je nek in loopt.

Ali Baba is een keten met een Duitse achtergrond. Hun site moet door een amateur gamer ontwikkeld zijn.

Maar eindoordeel is redelijk broodje voor een redelijke prijs,in een, als je de snelgroeiende kartonnen sloppenwijk negeert, historische omgeving. Vooruit drie ovelha voor dit product.