Amsterdam, Osdorp

Het was een koude, grijze dinsdagmorgen in Amsterdam Osdorp. De sneeuw kon nooit ver weg zijn. Het plein was verlaten, en vervallen. De Turkse bakker vond dat Turkse Bakkerij als naam de lading wel voldoende dekte. (Op de foto is trouwens een blauwe lucht te zien. Maar ik vond het toch grijs. Maar dat ben ik.) En dat twee en een halve euro een mooie actie prijs was. Hier iets van verwachten is hetzelfde als denken dat banken het beste met je voor hebben, dat die auto die je wilt kopen ook echt altijd binnen heeft gestaan en je aids van een wc bril kunt krijgen. Sorry, banken naaien je, en naaien is een ander woord voor neuken, en daar krijg je dus wel aids van. En die gelkop die je probeert een auto aan te smeren liegt. Zo is het leven.

Zonder enige verwachting stapte ik naar binnen, beaamde dat het inderdaad koud is, en kreeg mijn broodje. Voor dit geld krijg je geen goed broodje, het is alleen even gokken of het gemiddeld of slecht gaat zijn.

Het broodje was niet verkeerd. Maar dat was alleen het broodje. De vulling bestond uit drie plakken tomaat. Wat sla. Kalkoenkebab, die nergens naar smaakte. Waterige saus waarin wat knoflookpoeder was opgelost. En die zich grotendeels buiten mijn broodje bevond. Sambal? Ik zou het niet weten. Het brandde als een iglo die je met natte lucifers probeert aan te steken. Voor geen meter dus. Ook geen millimeter. Het geheel smaakte nog het meest naar een broodje gezond, maar dan zonder ham. Of ei. Of smaak. Nee, dit smaakte niet zoals een broodje kebab. Het vulde, het was warm, het was goedkoop. En het was Osdorp. Ik zou dit stuk dus eigenlijk als een harde rap van de Posse moeten brengen, maar dat gaat me niet lukken. Stap lekker in lijn vijf en doe je ding, maar vergeet deze zaak.

Zit op het Dijkgraafplein.