Goed. Ga zitten en begin gewoon.
Waarmee?
Maakt ’t uit?
Gewoon beginnen.
Moet ik nog pissen eerst of..?
Gewoon.
Beginnen.
In een vliegtuig met nep-leren stoelen zat ik naast mn geliefde.
Bestemming Istanbul.
De wonderschone stewardess, die ik constant in de gaten hield, vraagt naar mn keuze voor de maaltijd.
“Kebab?”
“Tas kebap…” zegt de prinses.
“Tas kebap” zegt de lelijke kikker.
Ik weet dat het plaatje waardeloos is, maar ja, dat nepleer was warm en ik ben geen fan van met zn allen in zo’n buis op tien kilometer hoogte.
Dit heeft overigens niets te maken met de regen aan vliegtuigen die neerdaalt op deze wereld de laatste tijd. Ik krijg gewoon, naar mate ik ouder word, steeds meer angst voor vliegen.
Het vliegen is het niet eens, het niet weg kunnen van de mensen om je heen…zo voelt het meer.
De troep, de geur, het asociale tyfusgedrag van veel mensen in vliegtuigen. Bah. Priem in je nek.
Mijn oplossing (of probeersel) is om in een soort van slaapstand te gaan. Stoppen met communiceren, in een halve trance komen en je afsluiten voor de chaos om je heen. Niet altijd even lachen voor je medereiziger, wat in mijn geval bijna altijd mn liefje is.
Ala, het menu.
Alsof je verdomme in een toptent zit! Hilarisch.
Mustard curry butter…jaja.
Het apparaat dat ze me voorzette, zoals te zien de volgende foto, was fantastisch!
Weet je, het is natuurlijk supermakkelijk om een vliegtuigmaaltijd de grond in te bombarderen. Dus laten we dat gewoon doen!
Het is wel een leuk idee dat je bij Turkish Airlines kebab kan krijgen in de lucht.
Jammer dat het waardeloze shit is, maar goed…HET GAAT OM HET IDEE!
Posten dit ding en meteen door naar de volgende! Chop!