KEBABREPORTERS

In 1992 at ik voor het eerst en voor het laatst een Berlijns broodje kebab, bij zo’n Imbiß. Damn! Dit culinaire wonder zou de blue-print, de norm, het grote voorbeeld moeten zijn voor alle kebabmakers. In zo’n kwart Turks brood met die kenmerkende saus, gelardeerd met gemüse in alle kleuren. Spitze und saubere weltklasse! Met dit beeld in mijn geheugen scan ik tegenwoordig de Eindhovense kebab-scene (mijn actieradius is deze dagen redelijk beperkt. Zodra hier verandering in komt, volgen er verslagen van buiten de gemeentegrenzen). Vooralsnog heb ik nog niet het geluk gehad om een dergelijk broodje te treffen.

Op dat moment herinner ik me dat ik – back in the day – naar Eindhoven verhuisde en een studentenkamer betrok in de moeilijkste wijk van Eindje: Woensel-West. Daar zat namelijk ook een kebab-… eh, luik. Ja, een “kebab-luik”. Zo’n loket in de muur. Stoked door de officiële toetreding tot het selecte gezelschap kebabreporters, stap ik plichtsgetrouw in de auto richting “the wrong side of the tracks”.

Ik vind het doorgaans allerminst prettig om “er zijn nog vier wachtenden voor u” te horen, maar om “vier wachtenden voor u” te zien bij een kebab-adres, vind ik niet erg. Integendeel! Dit is vaak een goed teken. Het is niet zo’n lange rij als die bij Mustafa’s gemüsekebab, maar wel een rij. Vanaf de rondweg zie ik een slagerij met een raampje in de gevel met een groepje mensen ervoor. Deze toko bestaat nog! Al minstens 13 jaar dus. Dit belooft wat! Ik parkeer de auto om de hoek op een braakliggend stukje stad in deze “krachtwijk”. Ik dubbel-check het slot op mijn portier, loop om de hoek en voeg me bij het anticiperende gezelschap.

Er draaien twee reuzespitten die tussen de bestellingen door gestaag slinken. Om tijd te winnen is er tussen de bakken met ui, wortel, sla en tomaat een bak met dezelfde ingrediënten, maar dan gemengd. De hodja begint met een laag van dit mengsel en drapeert daarna het lamsvlees erover. Twee volle eetlepes sambal en drie pompjes wit volgen. Saliverend schouw het tafereel aan en stel vast dat de spreiding niet optimaal is. Althans, er lijkt een risico te bestaan op een vleesloos slotakkoord. Het wordt meenemen, want op de stoep ga ik niet zitten eten. De vleesbom in aluminium kost €4,-. Van wat ik heb gezien tot zover, een eerlijke prijs. O ja, als je dat niet wilt uitgeven of geen grote eter bent, kun je voor €2,- ook kiezen voor een “Kinder broodje”.

Thuis schik ik de vulling en neem een hap. Ik waan mij niet direct op de Ku’damm, maar het is wel Oosterbuurlijk lekker! Bijna 5 schapen hier, maar ik moet kritisch blijven. Kniesoor-technisch kunnen spreiding en entourage beter, dus met een duimpje in de lucht vier en een half schaap. Met gemak.

Döner Fiend