Rotterdam, Mac El Aviv

Het is inmiddels bijna drie jaar geleden. Op 28 mei 2010 postte mijn broeder Bert voor mij mijn eerste kebabreport. Velen zouden er volgen en het duurde niet lang voor ik al mijn vrienden, collega’s en kennissen lastig viel met een website over een broodje dood vlees. Vriendin nummer B, al jaren mijn medeplichtige in allerlei, bezat ook een voorliefde voor broodjes kebab en schrijven. Ook van haar kon deze site mooie dingen verwachten. Afgelopen kerstvakantie vonden nummer B en ik dat we iets met dit feit moesten doen. Wij. Vrouwen. Die van kebab houden. Dit in combinatie met het feit dat ik bijna geen overheidsprofiterende langstudeerder meer ben, en mijn OV studentenreisproduct moet gaan inleveren, en een plan was geboren. In plaats van grienend in een hoekje de Folsom Prison Blues ten gehore te brengen wilde ik nog één keer knallend gebruik maken van mijn recht gratis te reizen. Kebabtour nummer V, V voor VROUW. En waar ga je dan heen als je als vrouw gaat kebabtouren? Naar de geboorteplaats van de Primark in Nederland, zoveel moge duidelijk zijn. Dat een aantal van de mannelijke leden van het kebabreporterteam een hekel heeft aan Roffa droeg ook bij.

Op mijn naaldhakjes wachtte ik geduldig tot nummer B haar aankomst zou maken. Toen zij aankwam haakten wij onze armen in één en wandelde wij giechelend en wijzend richting de trein. De deuren gingen voor ons open en wij namen plaats in de stilte-cabine waar wij al roddelend over de vrouw schuin-tegenover ons (lage Uggs kunnen èèècht niet hoor, kan je geen hoge betalen? Sloeber) onze nagels lakten. We Wappten elkaar wat van onze mirrorshots en bespraken elkaars outfits. Enige zorg van mijn kant betreft het afgeven van mijn lipstick op de broodjes kebab werd al snel door nummer B verholpen, die met haar verse kennis visagie een geweldig productje voor me bij zich had. Door het babbelen over alle dingen ‘vrouw’ kwamen we tot het enige idee binnenkort eens cupcakes te gaan bakken met kebab-thema-versieringen. Binnenkort te vinden in jullie Instagram-stream! Voor ik wist wat er gebeurde, stopte de conducteur bij ons bankje en vroeg hij om ons vervoerbewijs. Gekke ik, was ik toch gewoon vergeten in te checken?!1! Gelukkig, door mijn rug wat te hollen en wat met mijn haar te spelen (dat zou ik later wel weer even stylen) was er niets aan het handje. Met mijn tampons en lijstje met kebabzaak-adressen in mijn glitterclutch (stylish, maar toch zooo praktisch!) stapte ik de trein uit en het avontuur kon beginnen. Nu maar hopen dat al die schoenenwinkels ons niet teveel zouden afleiden van ons werkelijke doel, haha! (Nee hoor, geintje, ik bestel tegenwoordig toch alles via Zalando, al die prachtige winkels in Rotterdam doen mij niets).

We stapten uit op station Rotterdam Centraal en waren onmiddellijk gedesoriënteerd. Door de prachtige verbouwing moesten we goed om ons heen kijken waar we naartoe moesten, maar dat was geen probleem. Als vrouw zijnde vraag je natuurlijk gewoon even de weg en dan is het probleem opgelost. In de hal zelf staat overigens een gerestylde Döner Company, maar die lieten we even voor wat het was. Hier zouden we later nog wel terug komen.
Na een tijd rond te dwalen door het centrum Wappte nummer B een maatje, aan wie ze tussen de beledigingen over Roffa door vroeg waar we heen moesten. Hij dirigeerde ons richting de Coolsingel en hintte dat in ruil voor seksuele diensten van ons beide hij ook de ‘goede’ zaken prijs wilde geven. Helaas, op een kussengevecht in ons ondergoed hier en daar na, hebben nummer B en ik niet zo’n vriendschap dus dit schappelijke bod moesten we helaas afslaan.

Eenmaal aangekomen bij de Coolsingel zagen we de Mac El Aviv. Zoals het eerste deel van de naam al doet vermoeden was de zaak in de kleuren rood en geel gestyled, met prachtig gebruik van Comic Sans. Zoals mijn favoriete modeblogger altijd zegt ‘beter goed gestolen dan slecht bedacht’!
Even maakte ik me zorgen over de calorieën in het broodje. A second on the lips, forever on the hips! Maar je moet wat voor een site als dit over hebben. Hoewel Rotterdam de geboorteplaats van de kapsalon is en ik als vrouw zijnde me aangetrokken voel tot dit fenomeen gezien ik ook gek ben op haarverzorging, heb ik het deze tour toch op broodjes döner gehouden. De charmante uitbater scheerde kippenvlees van de rol en bakte dit in een koekenpan op. Rotterdam is van het pluimvee, zoveel was me al duidelijk. Ook een standaard witte bol werd even in de oven gegooid en met je reinste expertise werd het vlees, de saus en de ijsbergsla afgewisseld tot perfectie. Er waren geen extra’s, enkel ijsbergsla. De knoflooksaus was niet bijzonder. Het vlees was goed en de sambal nog beter. Voor dit geheel legde ik €4 neer. Qua ingrediënten misschien niet erg creatief, maar deze zaak zoekt duidelijk wel kwaliteit uit en denkt na over verdeling, daar hou ik van. Gezien de prijs en het gebrek aan extra’s blijft de zaak steken op 3 van de 5 schapen, maar zeker niet slecht.
Na een vluchtig bezoek aan het (zeer schone) toilet om mijn haar te restylen namen wij afscheid van de eigenaar en gingen wij op naar de volgende zaak. De naaldhakken waren nu al een slechte keuze (maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden!).

Aan dit kebabreport kunnen geen rechten worden ontleend. Alle uitingen en meningen zijn afkomstig van een wijf.