Israël, Rehov Frishman

Zoals jullie weten was ik een tijdje geleden langere tijd gescheiden van mijn comfortabele doorgezakte bank naast het kratje aanbiedingsbier om de Kebabbers eens in het wild te spotten. Dat kan volop in Amsterdam West, maar dat is net een dierentuin. In het echt, in hun natuurlijke habitat, is het beter en daarom zat ik in Israel. Beetje werken aan mijn vette bierpens en Kebabbers in de gaten houden. Er zaten er een heel zooitje in de woestijn, maar omdat ze ook worden gespot in bebouwde omgevingen trokken we met Gruppe K naar Tel Aviv om een beetje Urban Combat te trainen en en passent daar een kebabje mee te pikken.

Nu proberen die joden je de hele dag totaal in puin te trainen en viel het niet mee om genoeg energie over te houden om bier te drinken laat staan op pad te gaan om kebab te gaan vreten, maar de echte doorzetters zijn te herkennen aan sausvlekken op hun broek op de terugweg. We trokken naar een of andere straat die “Rehov Frishman” heette. Tenminste, daar kwamen we tijdens ons doelloos rondsjokken op nummer 37 een prima uitziende toko tegen. Twee mooie spitten lachtten ons vrolijk toe en fluisterden zachtjes mijn naam. “Oh Captain Kebab, we willen diep in je zitten, saus ons lekker onder….” Hoeveel overtuigingskracht heb je nodig? Hier ging kebab gevroten worden, dat stond als een paal boven water.

De keuze was lamskebab of de kipvariant. Omdat er geen negers bij ons waren namen we allemaal lamskebab. Al twijfelde M. even, maar dat is omdat hij veel naar hiphop luistert waarschijnlijk. De Sjakie’s rollen de kebab daar standaard in een rolletje en ‘slands wijs, ‘slands eer morden wij daar geen moment over. In Zweden doen ze dat ook met die rolletjes, zelfs als er “med brot,” wat toch echt “met brood” betekent, bij staat. Daar vermommen ze hun tuincentra echter knap als kebabtoko’s terwijl er hier, hoewel er een knappe zooi ultravers konijnenvoer tussen zat , waarschijnlijk net geschapen zo vers, het groenvoer niet overheersend was. Bovendien konden we wel wat van die meuk gebruiken. Aan vitaminen overigens geen gebrek in deze hut want er was een salade bar zoals we die wel eens zien door de ruit van Maoz falafel als we op weg zijn naar onze favovleesdealer. Dik in orde dus. Samen met het lamsvlees, wat overigens echt lamsvlees was en geen gelijmd eiervlees. Dat doen die fukkers alleen hier denk ik.

Die kebab ging er dus in als ketelapper. De shit tot het einde enzo. Dik in orde. Geen voedselvergiftiging gehad. Ook fijn. En een aardige kebabber. Ondanks het gebrek aan voedselvergiftiging ging ik overigens wel nog even op zoek naar de plek waar ik normaal gesproken de mail check, de krant lees, nadenk over de zin van het leven en soms vieze gedachtes doorspoel. Het was me al opgevallen dat er zo nu en dan vanuit de lucht wat verse deegwaren kwamen zeilen en dat vroeg om meer uitleg. Met als excuus een bezoekje aan de facilitaire dienstverlening trok ik vol spanning de trap op naar de verdieping erboven. Et voila, de keuken . Nu ben ik Rob Geus niet maar ik vond het niets om niet vrolijk van te worden, totdat ik naar links keek. Ineens werd duidelijk waar die deegwaren vandaan kwamen en daar was zeker ruimte voor verbetering van de mogelijkheden om de gezondheid van gasten beter te kunnen waarborgen. Ach, we zien wel erger. Dappermarktshit hiero, dat telt. 20 locale pieken komt neer op zo’n 4 euro, met cola erbij. Als ze zwaar heersende uiensaus hadden gehad was het een 5/5, nu is het bijna 5/5.