Iper Rozzano, Milaan

Bijdrage van CULater

Zoals ik al in mijn vorige review over de kebabscene in Milaan had verteld, was ik in Milaan om Europa’s grootste motorbeurs te bezoeken.
De vriendin mee, want die heb ik ook zo ver gekregen dat inmiddels ze motorrijlessen neemt.
Maar we waren er de gehele week (toch verrekte makkelijk zo’n appartement daar) en na 2 dagen beurs moest de vriendin natuurlijk ook haar ding doen daar.
En ja als je in zo’n modebewuste stad als Milaan bent dan moet ze even kleding, tassen en schoenen (in willekeurige volgorde) kijken natuurlijk.
Dus ik mee naar een groot winkelscentrum in het zuiden van Milaan genaamd “Interno Centro Commerciale Fiordaliso”, in Rozzano.
Rozzano is een plaats aan de rand van Milaan, te vergelijken met Amsterdam en Amstelveen zeg maar, of als Rotterdam en Capelle ad IJssel, Den Haag en Rijswijk, Utrecht en Maarssen en Groningen en Haren. Nog iets vergeten….oh ja net zoiets als Den Dungen en Maaskantje om maar even een paar Nederlandse vergelijken te maken.

Na een tijdje te hebben rondgekuierd in het winkelcentrum viel mijn oog op een soort van Italiaanse “La Place”, (je weet wel de restaurants bij V&D vestigingen)
en inmiddels trek gekregen van dat geslenter, stelde ik voor om ff een happie te nuttigen. “Iper Rozzano” heette de tent en eenmaal binnen viel mijn oog op een kebabcounter
E.e.a. zag er schoon en erg verzorgd uit, dus ik dacht wat let me, ik ga voor de kebab….
Eenmaal voor de toonbank moest ik ff kijken, 2 spiezen maakten daar hun rondjes en beiden bleken een mix van diverse vleessoorten (kalfs en kalkoen) te zijn aldus de verkoopster.
Wat me echter verbaasde waren de schalen met garni waaruit je kon kiezen, geen gemengde salades, komkommer, tomaat, rode kool en verdere aanverwante zaken die bij ons zo bekend zijn, maar gebakken courgette, gebakken uien en gebakken paprika. Maar ze maken mij niet zo gauw bang, dus ik zeg ja kieper alles er maar op.
Wat schetst mijn verbazing, nadat de panini gevuld was met de hele mikmak werd deze in de magnetron gelegd en werd het broodje een minuut lang gebombardeerd met radiogolven
en dat alles wel 2450 miljoen keer per seconde, ik denk, nou daar knapt mijn broodje niet van op.

Dus met de warme hap en verfrissing in de vorm van een petfles sinas ons snel genesteld aan een tafeltje en ja hoor, mijn vrees werd waarheid, het broodje was veranderd in een zompige massa, tot overmaat van ramp was het vlees droog en taai en ook de garni had duidelijk al een aardig tijdje in de bakken gelegen, dus de versheid was ver te zoeken en bovendien doordrenkt van de olie.
Het broodje kostte € 3.90, maar die euro’s had ik beter in m’n zak kunnen houden, wat een baggerbende was dat, ik heb het nog wel opgegeten, want moeders heeft me altijd geleerd om altijd m’n bordje leeg te eten. M’n vriendin heeft maar een paar hapjes gegeten van haar broodje, want die is een stuk kieskeuriger dan ik, maar waar normaliter ik altijd de restanten wegwerk die zij laat staan, heb ik hier zelfs voor bedankt. En diegene die mij kennen weten wat dat betekent. (niet voor niets noemt men mij Nico de Kliko)
Gelukkig waren er ook nog verschillende “Gelateria’s” in het winkelcentrum, dus met een lekker Italiaans ijsje heb ik daarna ff het trauma verwerkt.
Kortom, een dikke ONvoldoende voor dit broodje.

Was weer getekend

“Culater”