De hoeren tour, Istanbul

Met een buik vol slecht vlees en goede drank en een hoofd vol verhalen werd het tijd te stoppen. Het was een mooie score voor een maandag, maar mijn wekker zou me de volgende morgen genadeloos om een uurtje of vijf wakker maken. Slecht vooruitzicht. Bas besloot nog een klein stukje mee te lopen. Alsof hij het wist. We liepen de Nieuwendijk op. Beetje afrondend blaten, dat werk. “Wraaah, kijk dat dan! Kebab!” En inderdaad, er was een nieuwe tent. Istanbul. De naamstickers werden net op de ramen geplakt. Het bord buiten wist te melden dat dit de beste kebab van Europa was. Vooruit dan maar weer, dit kon er ook nog wel bij.

Eens even denken, wat weet ik er nog van? De bakjes met van die flake achtige dingen. Bas en ik helemaal blij natuurlijk. De kebabsnijder wat minder, daar had je weer twee van die mongolen in zijn zaak. En hij zag ons al bijna met onze poten in die bakjes graaien. Omdat hij begreep dat we niet weg zouden gaan voor we die shit geproefd hadden besloot hij zelf maar wat van dat spul in onze gretige handen te gooien. “Gaat dit over de kebab?” “Nee, is voor sla.” Ik weet het niet precies meer, maar het smaakte goed. Alle drie. Hier kun je sla inderdaad mee naar een next level tillen. Maar ik geloof niet dat dat de sla is die ook op je kebab gaat. Uiteraard niet. Als je buiten al hebt staan dat je de beste kebab van Europa hebt hoeft dat niet.

Wat weet ik verder nog? Niet zo veel meer. Er was een reden dat ik deze foto nam, en hij was leuk. Ik vermoed het “Only in Holland” bij de kapsalon. Of dat kalfsshoarma in het Engels ineens van lammetjes komt. Oordeel zelf maar. Jammer dat de prijzen van een broodje kebab er niet opstaan, maar ik vermoed vijf euro.

En het broodje? Rot op met je beste van Europa. Misschien nog net de beste van deze tour, maar meer ook niet. De pepertjes heb ik er zelf bij gevraagd, ik zag ze liggen en zag ze niet op het broodje verdwijnen. Normaal gesproken vraag ik nergens om, ik wil gewoon een broodje, om de reports zo eerlijk mogelijk te laten zijn. Maar nu moest het. Zonder problemen werden er twee pepertjes bij gedaan. Verdeling was volgens mij wel in orde, ook gezien de foto’s, maar die zijn niet het posten waard. Saus zal ook wel te doen zijn geweest. Maar het was niet dusdanig goed dat ik het nu nog weet. Kan aan mij liggen, hoor ik je denken. Nee. Als het echt goed was geweest wist ik het nog wel. Zoveelste standaard zaak, maar hier met te hoge prijzen.Voor je kijken doorlopen.

Tour ten einde, trein in, huis, slaap. Ergens halverwege bedacht ik me dat ik volgens mij die vermaledijde chipkaart niet langs dat piepding gehaald had. Shit. Nou ja, het was maandagavond.Wie werkt er dan? Maar toch zat ik de hele reis in spanning. Toen ik nog maar één halte verwijderd was van mijn eindbestemming haalde ik opgelucht adem. Hier had ik nog nooit een conducteur gezien. Geen Haagse praktijken, gewoon een tour zonder boete.Maar nee hoor… 20 seconden voor ik zou kunnen uitstappen kwam de razzia. Nou heb ik keurig een kortingskaart, op naam, met genoeg tegoed er op. Als je mijn reisgeschiedenis ziet zul je ook zien dat ik altijd keurig incheck. Die reishistorie kunnen die gasten toch ook zien als ze dat pasje voor hun leesapparatuur houden? Ik dus lullen, en uitleggen, maar nee, een boete zou het worden. Gelukkig vonden zijn collega’s van niet, die bleven liever in de trein dan een half uur in de kou op een klein kut station. Kwam ik weer mooi weg. Jammer van die laatste opmerking van een van die kneu… ehh, hardwerkende mensen. “Die pakt gewoon de volgende trein”. Mijn bloed bereikte een kook temperatuur. Ik zou ze graag uitleggen dat ik het gewoon echt vergeten was. Maar laat maar. We hadden een mooie tour gehad, het was mooi geweest. Niet gaan zeiken, pak je winst, geen boete, veel verhalen, hup, naar huis en slapen. Morgen wees je maar weer boos, op je wekker. En dat was ik.