Apeldoorn, Piramide.

We schrijven zaterdag 24 oktober 2015, de dag die glorieus de geschiedenis in zal gaan als de eerste nationale kebabdag. Geef het nog een jaar of vijf en het zal een officiële vrije dag zijn. Als kebabreporter brengt deze dag natuurlijk wel wat verplichtingen mee. Zoals bijvoorbeeld vroeg je bed uit om de boeren, burgers en buitenlui van Purmerend over deze prachtige dag te vertellen. Iets dat ik graag deed, maar het was vroeg. Zeker omdat het de avond ervoor laat werd. En verder was daar natuurlijk de verplichting kebab te gaan eten. Maar dat doen we toch al met liefde.

Eerst was het plan gewoon op safe te spelen en naar de Dappermarkt te gaan. Toen we daar te laat voor waren bedacht ik me Zutphen. Vraag me niet waarom. Waarom? Omdat ik het niet weet en het dus geen zin heeft er naar te vragen. Maar Zutphen bleek meer dan een uur per trein en ik had honger. De kebabdag duurde al lang en ik had verdomme nog geen hap kebab op. Deventer dan maar, maar niet voor we eerst in Apeldoorn mijn honger zouden stillen. Apeldoorn had zich al eerder uitstekend bewezen dus dit leek mij een mooie plaats voor een nieuw broodje.

Of het de honger of de euforie van deze kebabdag was weet ik niet, maar ik maakte de fout om gelijk bij de eerste tent die ik zag te willen eten. Als je het station uit loopt loop je gelijk tegen deze tent aan. Je hebt gelijk, ziet er niet echt uit als een zaak die veel liefde voor kebab heeft. Maar in een stad waar de kebabscene gaande is ging ik er stiekem een beetje vanuit dat zelfs de slechte zaken nog wel boven standaard zouden scoren.

Waar we het gelijk, eens te meer, over eens kunnen zijn : Fuck pita’s. Pita’s zijn voor shoarma, niet voor kebab. Nooit. Waar ik nog een beetje over twijfel is het feit dat als je voor de optie “meenemen” gaat je de boel als een bouwpakket mee krijgt. Opzich heb ik hier niets op tegen, maar als je zo dicht bij het station zit vind ik het toch wat vreemder. Je kunt er namelijk best vanuit gaan dat er wat hongerige reizigers even snel een broodje willen halen, en de trein (of in dit geval : het plein) zijn nou niet echt perfecte plekken om vervolgens je broodje nog in elkaar te moeten zetten.

Over een gebrek aan sambal zullen we het ook wel snel eens worden : Een pittig minpunt. Sambal hoort er gewoon bij. De sla vond ik ook maar karig, maar daar zullen sommige mensen niet zo’n punt van maken. Het vlees was standaard, en duidelijk (op de foto wazig) aangebrand. Kom op zeg, ik verdien het niet zo mijn kebabdag te beginnen! Gelukkig was het broodje, pardon; pita, niet zo duur. FOUT! Ik heb voor dit bouwpakket dus gewoon zes euro moeten neerleggen.

Deze zaak haalt het gemiddelde van Apeldoorn ernstig naar beneden, maar als je een stukje verder de stad in loopt kun je gewoon goede broodjes eten. We verwijten Apeldoorn dus niets, de eigenaar van deze tent wel. En ik verwijt het mezelf, had ik maar niet zo ongeduldig moeten zijn.