KEBABREPORTERS

De site waar het allemaal om draait.

KEBABREPORTERS header image 2
← →

Kebab van over de Duitse grens

31 maart 2011 door Vriendin Nummer B · 900 reacties

Een verslag van Vriendin Nummer B.

“Ich muss kebab essen.” zei ik in mijn beste steenkolenduits tegen mijn Duitse vriendinnetje S. Zij knikte daarop begrijpend en mompelde iets onbegrijpelijks. Of het onbegrijpelijk was vanwege haar Duits, of vanwege de zoveelste dubbele wodka in mijn hand zal ik nooit weten, maar een plan was geboren. Vriendin Nummer B moest en zou Duitse kebab eten en recenseren.

Nu is het inmiddels al weer een paar weken terug dat ik mij in Duitsland bevond. Mijn verrassingsbezoek aan S. was een daverend succes en hoewel wij elkaar een jaar niet facetoface hadden mogen aanschouwen bleek onze tijdens mijn studie in Engeland opgedane vriendschap bestand tegen de afstand. Dat met name door onze beider voorliefde voor in shotglazen gegoten alcohol en haar grenzeloze begrip voor het concept ‘Kebabreporters’ dat ik haar nauwelijks hoefde uit te leggen. Als ik kebab wilde, dan zou ik kebab krijgen. Gezien haar moeite mij naar de beste kebabber in haar omgeving te krijgen plaats ik deze recensie liever laat dan nooit. Kwestie van principes.

Maar goed, terug naar kebab. Die nacht kwam het er niet meer van, want S. woont in de Beierse stad Würzburg waar alle eetgelegenheden sluiten rond een uur of één, maar ter compensatie nam ze me de laatste avond van mijn driedaagse bezoek mee naar een woonwijk. Een hele simpele, Beierse woonwijk vol appartementencomplexen aan de rand van de stad. Middenin een eindeloos lange straat met éénrichtingsverkeer zag ik Main Döner & Pizza.

“It’s here?” vroeg ik, enigszins sceptisch. S. knikte en verzekerde mij nogmaals dat dit de zaak was waarvoor iedereen omreed. Ze deed de deur open naar een moderne, schoon uitziende zaak met twee gestapelde rollen en drie Turks aandoende personeelsleden. Links gaf een wat Byzantijnse boog toegang tot een keurig apart zitgedeelte en de balie voor ons bestond uit een vitrine met daarin een keur aan allerhande ook Turks aandoende gerechten, die mij het water in de mond lieten lopen. Maar nee, we waren hier met een missie en dus glimlachte ik vriendelijk naar de kebabber die mij kennelijk om mijn bestelling vroeg. Verstaan deed ik hem niet, aangezien Beiers anders is dan Duits en mijn begrip van Duits zonder drank te vergelijken is met mijn begrip van mensen die niet van kebab houden. Niet getreurd, mijn vriendinnetje S. heeft tenslotte doorgeleerd voor Tolk/Vertaler, dus zij weet zich direct aan de schone taak de kebabber duidelijk te maken dat ik een broodje kalfsdöner met alles wenste.

‘Alles’, ging in dit geval om fijngesnipperde ijsbergsla, dunne uienringen, rode kool, witte kool, piepkleine blokjes komkommer, sublieme plakjes tomaat en als klap op de vuurpijl: feta. Twee dikke plakken feta per broodje, zo werd mij vertelt. Nu gaat mijn kebabliefhebbende hart altijd sneller kloppen bij het zien van rode kool, maar de Griekse schapenkaas deed me pas echt verlangend hongerig naar de stapel nog ongevulde broodjes staren. Overigens staat ‘hongerig’ in dit geval waarschijnlijk gelijk aan ‘gestoord’ want de kebabber in kwestie deinste letterlijk een stapje terug bij het zien van mijn obsessieve gezicht. Daarop trok Vriendin S. mij vriendelijk maar dwingend weg bij de balie en gebood mij de zaak te fotograferen, terwijl zij verder ging met bestellen.  In haar verontschuldigende relaas tegen de geschrokken kebabber meende ik het woord ‘verrückt’ op te vangen, wat zoveel schijnt te betekenen als niet helemaal goed bij je hoofd, maar ik kan me natuurlijk vergissen.

Terwijl S. haar kebabding deed nam ik de zaak eens wat beter in me op. Ineens viel mij de enorme muurschildering op. Een nogal dikkig jongetje combineerde daarop een broodje kebab met een pul Duits bier, iets wat mij een uitstekend idee leek. Tegen de muur ertegenover prijkten twee drankkoelers met behalve de gebruikelijke verzameling frisdrank en bier ook een turks plankje had. Daarop bevond zich de bijna verplichte Ayran, in gezelschap van iets wat Uludag Gazoz heet en ik me van mijn vakanties in Turkije herinnerde als een soort priklimonade. Terwijl ik zo mijn plaatjes schoot werd ik door het personeel met geamuseerde blikken bekeken. “Don’t worry” verzekerde vriendinnetje S. mij. “I told them you are going to rate their kebab, they think you’re really funny.” Persoonlijk vond ik de kebabbers grappiger. Toen ik nog snel even buiten een foto schoot van de voorgevel drong de woordgrap in de naam van de zaak pas tot me door. De rivier de Main stroomt dwars door Würzburg en Main Kebab wordt het Beierse accent hetzelfde uitgesproken als Mein kebab, mijn kebab dus. Ik grinnikte, kebabbers met humor. Een extra punt. Toen werd ik geroepen, mijn broodje was klaar.

Omdat we de kebab zouden meenemen stond het personeel al klaar met aluminiumfolie en plastic zakken, maar ze hadden er geen enkel bezwaar tegen om mij nog even een foto te laten maken. Integendeel, er werd werk gemaakt van de opmaak. Mijn broodje werd op een bord én op een servetje op de balie gezet, zodat ik mijn plaatje kon schieten.
Vervolgens legde ik via vriendin S. uit dat ik ook nog even een hap zou nemen om te testen. Daarna mochten ze mijn broodje inpakken. Ook daar geen probleem, trots keken de mannen me aan terwijl ik mijn oordeel velde.

Terechte trots. S. en het personeel hadden gelijk. Er is geen kebab als die van Main Döner. De verdeling, zo bleek ook later, was perfect. Tot aan de laatste hap proefde ik vol, smakelijk, echt vlees, sappige, lichte knapperige superverse sla, romige knoflooksaus, kruimelige feta en daarbovenop de heerlijk pittige chilikruiden die ik verder alleen van München Oost ken. Uiteindelijk at ik zeker een kwart van mijn perfect gegrilde broodje ter plekke op voor ik de vriendelijke kebabber toestond het restant in te pakken voor de korte autorit naar het huis van S., waar haar vriend op ons wachtte.

Hoewel ik geen fan ben van het thuisbezorgen danwel meenemen van kebab, moet ik toegeven dat het broodje van deze zaak de reis perfect doorstond. Hoewel er saus zat op het broodje zelf, zat het meerendeel tússen de ingrediënten waardoor het broodje niet slap werd en ik thuis met volle teugen verder kon genieten. Als ik heel eerlijk ben staat dit broodje voor mij in de top 3, met daarin verder de Dappermarkt en eerdergenoemde München Oost. Een broodje van de allereerste categorie. Duitsland mag trots zijn, ik weet waar ik bij het volgende bezoek ga eten.

Main Döner & Pizza
Friedrich-Spee-Straße 13
97072 Würzburg

 

https://www.google.nl/maps/place/Mustafa+G%C3%BCrcali+Main+D%C3%B6ner+Pizza+Haus/@51.9107269,4.4512567,17z/data=!4m2!3m1!1s0x47a29023b6608bb3:0x16552613edb9e88b

Tags: · , , ,

900 reacties tot nu toe ↓

Reageer