Do en Don’t dans Paris

Do!

Twee tips voor als je binnenkort naar de Franse hoofdstad afreist.

Do!

We beginnen maar met het positieve bericht zodat eventuele manisch depressievellingen na dit deel kunnen afhaken.

Loop Gare Paris Nord uit tot aan de kruising Boulevard de Magenta en Rue la Fayette. Daar zie je links aan de Boulevard de Magenta een restaurantje. Loop daar heen en snel. Bestel een broodje kebab aveç frites en geniet van deze overheerlijke maaltijd!

Vlees zoals vlees hoort te zijn. Juist gebakken. Niet te vet. Net te droog. Verse salade. Goede bediening. Knappe blonde vrouw die je bordje weer opruimt. Deze tent mag je niet missen als je toevallig in de buurt bent. Ik kan nog wel drie pagina’s typen over dit broodje maar je kunt het beter zelf proberen.

Enige nadeel is de zure knoflooksaus maar dat weet je als je in Frankrijk bent. Wellicht neem ik volgende keer een eigen potje zelfgemaakte knoflooksaus mee van huis…

Don’t

Deze kebabzaak bevindt zich nabij treinstation Paris Austerlitz. Het is de tweede kebabtoko die je tegenkomt op Boulavard de Hôpital. Ben je hier, loop terug en ga naar de eerste tenzij je net als ik je vakantie wilt laten verpesten door dit Franse dramabroodje.

Het leek erop dat de koekenbakker die dit broodje aan mij voorschotelde aan zijn eerste werkdag bezig was. Het duurde uren voordat hij de broodjes van de Französische medemensen voor mij had bereid. Vervolgens is mijn broodje eindelijk klaar, is die pannekoek mijn frietjes vergeten. Gevolg is dat ik halfgare patat kreeg met koud, vies, vet en soms aangebakken vlees. Vrijwel geen groenvoer en drie druppels zure saus.

Omdat deze toko niet over een toilet beschikte moest ik na deze teleurstellende avondmaaltijd ook nog eens mijn behoefte in de openlucht doen. Nadat ik enkele halve liters Bavaria 8.6 had gehaald om de lange reis die mij in het verschiet lag enigszins door te komen, stond ik tegen wat bosjes te piesen. Begint er ineens iemand te schreeuwen, ik kijk om: een zwerver. Ik vraag me af waarom hij zeikt, aangezien hij ongetwijfeld ook buiten zijn behoefte doet. Zou dit soms zijn huis zijn, woont hij achter deze bossage? Ziet hij soms dat ik een toerist ben en wil hij geen piesende toeristen in zijn stadje? Of zou het gewoon een van de vele zeikerds zijn die deze wereld rijk is?

Terwijl ik al deze gedachten kort de revue laat passeren sta ik inmiddels alweer enige tijd achterom te kijken, al plassend, tijd dus om me om te draaien, denk ik. Op het moment ik de laatste druppels van me af schud doe ik een ontdekking die mijn toch al vervelende avond nog erger maakt. Ik stond gewoon al die tijd dat ik naar die dakloze stond te kijken en na aan het denken was, over mijn net nieuwe schoenen heen te zeiken. De bladeren vormden precies een soort waterval die terecht kwam op mijn hippe nieuwe schoeisel. Godverdomme!

Veel later pas kwam het in me op dat die zwerver me misschien wel heeft willen waarschuwen voor deze rotbladeren…